Sanoma Uitgevers begint als een van de laatste Disney-uitgevers in Europa eindelijk te beseffen dat er ook volwassen Donald Duck-lezers zijn die bereid zijn Disney-strips voor zichzelf te kopen. De ingebonden, herdrukte jaargangen van het weekblad Donald Duck zijn behoorlijk succesvol en worden voornamelijk gekocht uit jeugdsentiment en nostalgie. Ook de speciale 'auteursreeks' loopt blijkbaar prima want die is inmiddels aan het derde deel toe. Eerder verschenen al bundelingen van de Nederlandse Duck-tekenaars Ben Verhagen en Mau Heymans, nu is het de beurt aan relatieve nieuwkomer Sander Gulien. Gulien, in de twintig, tekent al sinds zijn eigen jonge jaren voor de Nederlandse Donald Duck, variërend van éénpaginagrappen tot korte verhalen. Hij steekt zijn bewondering voor Carl Barks (en met name de Nederlandse Daan Jippes) niet onder stoelen of banken: zijn typische Duck-poses, inktwerk en met name decors zijn onmiskenbaar op Barks en Jippes geënt. Gulien is echter al jaren een veelbelovend talent, maar de overstap naar volwassen (lees: stijlvast) tekenwerk met een eigen gezicht blijft moeizaam. Dat wordt vooral in deze bundeling duidelijk, want het bevat voornamelijk werk van eind jaren negentig, een periode waarin Gulien bij elk verhaal opnieuw het Barks-wiel probeerde uit te vinden. Dat levert vaak inconsistent en rommelig tekenwerk op, wellicht bij gebrek aan strenge, sturende art direction. Maar ook de verhalen zelf (op scenario van onder anderen Jan Kruse, Frank Jonker en Pascal Oost) zijn bepaald geen hoogvliegers in het genre. Bij Barks kon je slordig inktwerk of onlogische perspectieven nog door de vingers zien, de verhalen waren ijzersterk. De combinatie Gulien en een legertje willekeurige scenaristen levert geen gedenkwaardige verhalen op, iets waar Heymans en Verhagen wél in geslaagd zijn. De werkwijze om scenario's te 'verdelen' over tekenaars is zeker debet aan variabele kwaliteit. Elke Duck-auteur die zijn liefde voor de eend serieus neemt, kent die scenario-valkuil: gevierde Amerikaanse auteurs als Don Rosa en William Van Horn (maar ook Mau Heymans) namen het heft in eigen handen en schrijven nu hun eigen scenario's. Hoort Gulien dan wel thuis in een 'auteursreeks' als deze? Dat zeker, want Gulien is de enige Europese tekenaar die Barks niet als basis gebruikt, maar Barks wil zíjn en daar ook ten dele in slaagt. Dit album komt gewoon te vroeg en Gulien moet nóg beter kijken naar zijn grote voorbeeld Jippes; alleen z'n bed uitkomen als hij zeker weet dat het écht leuk wordt.