Recensies

Het heeft dertien jaar geduurd, maar de Italiaan Vittorio Giardino heeft eindelijk een derde deel afgerond van zijn klassieke spionagereeks Max Fridman. Dat duurde lang genoeg voor uitgeverij Glénat om de gehele huisstijl te renoveren, zodat het met goed fatsoen niet meer mogelijk is om dit nieuwe boek naast zijn voorganger (De poort van de Oriënt) in de kast te zetten. In al die jaren heeft Glénat echter wel geleerd dat Nederlandse vertalingen meer zijn dan het werk van een francofone Waal met een bibberhandje. Ditmaal zijn vertaling en lettering in handen van twee vakmensen: Pieter van Oudheusden en Frits Jonker. En dan de strip zelf: uiteraard overdondert Giardino de lezer andermaal met zijn doorwrochte documentatie. Nauwgezet werpt hij zich ditmaal op de Spaanse burgeroorlog, waar Fridman zich in oktober 1938 tussenmengt op zoek naar een verdwenen vriend. Giardino's deskundigheid betreffende dit onderwerp neemt dermate übermenschliche trekjes aan dat de Italiaan het zelfs aandurft om Fridman een persoonlijke vriend te laten zijn van de wereldberoemde Magnum-fotograaf Robert Capa. Ook de verwijzingen naar politieke schrijvers als Ernest Hemingway en John Dos Passos klinken bloedstollend arrogant. Dit alles mag misschien de indruk wekken dat Giardino zich aan deze geschiedenis heeft vertild, maar niets is minder waar. Vakkundig als vroeger smeedt hij andermaal een spannende spionagethriller, die in het volgende deel wordt voortgezet aan het Spaanse front. Eén advies aan Glénat: houd de huisstijl nog even intact tot dat vervolg af is.