Aan het universum van Thorgal komt blijkbaar geen eind: tweeënveertig albums in de hoofdreeks, acht albums over Kriss van Valnor, zeven albums over zijn dochter Wolvin, één buitenreeks-album en elf 'jonge Jaren'-albums staan er op de teller. Daar zijn sinds 2023 ook vier Thorgal saga-albums bijgekomen, wat het totaal tot nu toe op 73 brengt. Verzamelaars die ook de hardekaftalbums, luxe-versies en groot-formaat-uitgaven in hun collectie willen, mogen stilaan uit kijken naar een nieuwe boekenkast.
Voor deze Saga-reeks krijgen de auteurs de vrijheid om hun eigen Thorgal-verhaal te vertellen. De reeks begon met het goed ontvangen album Vaarwel Aaricia van Robin Brecht, maar daarna tuimelde de kwaliteit per nieuw deel verder naar beneden. Dat is jammer want Thorgal verdient beter.
Tekenaar David Etien (Op zoek naar de Tijdvogel, De vier van Baker Street) kan sfeervol tekenen maar hier en daar ruikt het toch naar eerdere Thorgal-albums. Het personage Rune lijkt wel een oudere zus van Wolvin, zeker als ze ook nog eens geconfronteerd wordt met een wolf. En sorry David, Thorgal lijkt op sommige plaatjes niet meer op de Thorgal die we zo goed kennen, ook op het omslag is hij quasi onherkenbaar. Wie op de details let, ziet trouwens enkele storende fouten. Een voorbeeld: op meerdere prentjes zitten er vier pijlen in de pijlenkoker van Thorgal, enkele pagina’s verder zijn dat er plots vijf en dan weer vier.
Aan het eerste deel van de Thorgal saga werkte Robin Brecht drie jaar, bij deel vier lijkt het alsof het in drie maanden gemaakt is. Dat geldt ook voor het scenario. Jean-Blaise Djian en Olivier Legrand hebben een verhaal geschreven met spuwende vulkanen, stormen op zee, spierwitte duivels van twee meter lengte en monsters in alle maten en gewichten. In de wereld van Thorgal komen wel meer vreemde personages en wezens voor maar in Van ijs en vuur is dit te veel van het goede. Het is vooral inkleurder Bruno Tatti die hier met de pluimen gaat lopen.
Het verhaal? Thorgal moet de Grote Winter zien te vermijden anders zal Muspelheim (Het rijk van het eeuwige vuur) als enige overblijven en zal de vuurreus Surt alleenheerser worden.
Hopelijk is dit album geen voorbode van wat nog moet komen (delen vijf en zes zijn al bevestigd), want nogmaals Thorgal Aegirsson verdient beter, veel beter. Dit is enkel een album voor Thorgal-adepten. Ik zal in tussentijd nog eens De boogschutters uit de kast halen.