In meer dan honderd pagina’s beschrijft Christophe Bec het vrijwel complete levensverhaal van de prehistorische megahaai de Megalodon. Het levert een interessante vertelling op die - weliswaar vrij uitgesponnen - duidelijk maakt dat het in de grote oceanen een kwestie is van eten of gegeten worden. Vergelijkbaar met bijvoorbeeld de Afrikaanse savanne geldt ook onder water een keten aan dieren die elkaar continue achterna zitten en eigen strijdplan hanteren om aan voedsel en niet als voedsel te dienen. De Megalodon, een reuzenhaai van wel zestien meter lang, leefde miljoenen jaren geleden en stond vrij hoog in de ranking onder water. Vooral de nog grotere Livyatan, een vleesetende potvis vormde een bedreiging naast de eigen soort. Bij nood aan de man schroomden de dieren namelijk ook niet elkaar tot maaltijd te degraderen.
Het verhaal start bij een nog jonge Megalodon die in een groep zwemt. Het leven is vrij monotoon en bestaat uit waken voor gevaren, zorgen voor voldoende voedsel en een vrouwtje zoeken om mee te paaien. We zien de jonge haai vooral jagen op alles dat tot eten kan dienen zoals zwaardvissen maar ook landdieren zoals otters en apen die te ver in de zee gaan. Zijn verwoede pogingen om het alfamannetje te worden en een jong vrouwtje te veroveren lopen aanvankelijk op niets uit. Als hij haar echter weet te redden uit de kaken van een krokodilachtig wezen, springt de vonk over. Vanaf dat moment zijn ze samen. Bijzonder dat daarmee de monsterachtige haai met enorme tanden ook empathie verdient.
Daar waar Christophe Bec een stripveteraan is met tientallen series op zijn naam maakt Paolo Antiga, een Italiaanse tekenaar, zijn debuut op de Nederlandstalige stripmarkt. Hij doet dat op verdienstelijke wijze, hierbij geholpen door scenarist Bec die hem van een gedetailleerd scenario, aangevuld met beschrijvingen van locaties, dieren en zelfs foto’s voorzag. Antiga heeft een voorliefde voor documentaires over de onderwaterwereld die hem intrigeren door de hoge factor van het onbekende: de mens weet nog altijd niet veel van het leven diep onder de oppervlakte. Zijn research naar het verleden maakte hem veel duidelijk. Soms bleef hij bij de wetenschappelijke versie van een voorhistorisch dier, soms tekende hij een vereenvoudigde weergave. Antiga besteedt veel aandacht aan de compositie van de pagina’s en indeling van de scènes. Hij heeft zich in Italië bewezen als tekenaar van het horrorgenre in zwart/wit en was zelf ook verrast door de effecten van de inkleuring van Andrea Meloni. Het geheel resulteert in een toegankelijke en makkelijk lezende strip