Met Low - David Bowie's Berlijn-jaren sluit de Duitse stripmaker Reinhard Kleist zijn David Bowie-tweeluik in stijl af. Over de eersteling Starman was ik best kritisch (zie Stripschrift 472). Ik stelde mezelf de vraag of het maken van stripbiografieën over popsterren niet gewoon onmogelijk is. De vraag hangt ook over Low maar dit verhaal komt wel meer tot z’n recht. Misschien door de periode uit David Bowie’s carrière. Ik ga er niet om heen draaien: de drie albums van Bowie uit deze periode - Low, Heroes, Lodger - behoren tot mijn all-time favorieten. Het is niet alleen een artistiek hoogtepunt, het drieluik is ook erg coherent waar geen speld tussen te krijgen is.
In de tweede helft van de jaren zeventig kende West-Berlijn een levendige en rauwe muziekcultuur. De Koude Oorlog vierde hoogtij en dat vond zijn weerslag in de popmuziek. Bowie was bevattelijk voor de invloed van de Duitse muziekscene uit die tijd. Hij struggelde ook nog eens met een cocaïneverslaving. Uiteindelijk resulteerde dit tot de wederopstanding van één van de grootste popsterren van onze tijd. Vanuit de Hansa-Ton Studios werkte hij samen met Brian Eno, Robert Fripp en Tony Visconti aan deze juweeltjes.
Kleist brengt door zijn expressief tekenwerk de gebeurtenissen eerlijk in beeld. Het kleurpalet is in Low minder uitbundig dan bij Starman. Door sepia en donkerbruine tinten te gebruiken krijgen de flashbacks bepaalde diepte. De desolate sfeer rond de Berlijnse muur wint zo aan kracht. We zien hoe de muur de inspiratie is voor de grote hit Heroes als hij Visconti en zijn geliefde ziet zoenen bij de muur. Hoewel het interessant is dat de auteur de ontmoetingen met John Lennon, Mark Bolan en Romy Haag de revue laat passeren komt dit wel geforceerd over. Aan de andere kant is het knap hoe Kleist, Christiane F. in de strip verwerkt. De muziek van Bowie speelt een grote rol in de film over dit veertienjarige, aan heroïneverslaafde meisje.
Verder zien we vluchtig enkele passages uit de Serious Moonlight Tour schitterend in beeld gebracht. En zijn we er getuige van hoe het de rest van Bowie’s entourage in die jaren is vergaan, waaronder optredens van Iggy Pop en Mick Ronson, de moord op Lennon en de zelfmoordpoging van Angie Bowie. Om het te vervolmaken laat Kleist Bowie uit Ashes to ashes oog in oog staan met Bowie op z’n sterfbed die we kennen uit de clip van zijn laatste plaat Blackstar.
Het gevecht van Bowie met zichzelf, zijn stardom en zijn drugsgebruik is een serieuze en fraaie voedingsbodem voor een aantrekkelijke stripvertelling over dit muzikale genie. Al ligt het gevaar om het anekdotisch in beeld te brengen nog altijd op de loer.