Lucas Harari kennen we van De magneet en De laatste zomerroos, ook al lekker dikke stripromans met thriller-elementen als moord en duistere raadselen. De zaak David Zimmerman (vertaling van Arend Jan van Oudheusden, vormgeving door Studio Peter de Raaf) gooit er in ieder geval qua omvang een schep bovenop: maar liefst 354 grote pagina’s. Harari komt uit een creatieve familie, zijn grootvader was acteur, zijn ouders zijn architect (een door hen ontworpen woonwijk krijgt een leuke cameo). Belangrijker nog is de invloed van zijn broer Arthur Harari, filmmaker van het prijswinnende Anatomy of a fall (2023), eveneens een verhaal met een te ontrafelen mysterie.
In De zaak David Zimmerman gaat de weinig succesvolle fotograaf van vooral Joodse bruiloften met een vriend naar een nieuwjaarsfeest. Daar ziet hij een meisje, Rachel, dat hij herkent, hij heeft haar stiekem gefotografeerd. Ze drinken wat, laten zich verleiden tot een pilletje, belanden op zolder en hebben seks. Strakke timing: orgasme stipt om 24.00 uur.
De volgende morgen wordt David wakker in het lichaam van Rachel, het begin van een spannende speurtocht naar… aanvankelijk Rachel, maar uiteindelijk naar zichzelf.
Persoonsverwisselingen zijn een geliefd onderwerp in sf, thrillers en manga, tik ‘body swap’ maar in je zoekbalk. De ‘body swap’ kan dan tot vragen leiden over wat ‘identiteit’ is, en over de verhouding tussen lichaam en geest. In een mooie scène bij Davids Joodse oma zegt zij dat ‘anders zijn’ een wezenlijk onderdeel is van Joods-zijn. Dit gegeven vind ik niet het sterkst uitgewerkt. Er bestaat overigens een echte Amerikaanse fotograaf met dezelfde naam, maar ik zie geen link met de strip. Spannend echter wordt het wel, met mooie plottwisten.
Zijn vervreemdende tekenstijl, die soms aan Daniel Clowes en dan weer aan Charles Burns doet denken, werkt prima. En of het door Arthurs hulp komt: met veel tekstloze close-ups, vertragingen en tekeningen van bovenaf maakt Lucas er een cinematografisch feestje van, dat op de plattegrond van Parijs te volgen is. De retro-inkleuring met blauw en roze als steunkleur verhoogt het kijkplezier. De lezer moet steeds bedenken welk karakter er in welk lichaam zit. Harari heeft een mooi slot in petto, dat hier uiteraard onvermeld blijft. Voor in de vakantiekoffer?