Uitgeverij Lauwert blijft uitblinken in het selectief uitgeven van pareltjes. Zo ook het one-shot Halifax, mijn droefenis. Schrijver Didier Quella-Guyot schetst daarin een verhaal met meerdere lagen.
Het betreft aan de ene kant de geschiedenis van het Canadese havenplaatsje Halifax, gelegen in Nova Scotia. De plaats kreeg meer dan een eeuw geleden bekendheid omdat vanuit deze haven de redding van overlevenden en berging van slachtoffers van de Titanic plaatsvond. Twee minder bekende rampen raakten het plaatsje kort daarna. In 1914 zonk er een tweede schip – de Empress of Ireland – in de nabijgelegen Saint Lawrencebaai met meer dan duizend slachtoffers tot gevolg. Drie jaar later, in december 1917, werd een groot gedeelte van de stad verwoest omdat een Noors schip in de haven van Halifax tegen een Frans munitieschip aan voer dat ontplofte. Met meer dan tweeduizend doden, negenduizend blinden of verminkten en vijfentwintigduizend daklozen in een grotendeels weggevaagde stad tot gevolg.
De andere laag van het verhaal gaat over een reeks moorden. Al snel wordt duidelijk dat er een overeenkomst tussen de slachtoffers is; zij hebben allemaal een rol gespeeld bij de berging van de slachtoffers van de Titanic. Roy Collins, de coördinerende lokale begrafenisondernemer, ziet de dominee, de arts en de balsemer één voor één omgebracht worden maar vindt zijn afleiding gelukkig in een nieuwe liefde. Maggie, die kortgeleden vanuit Frankrijk als secretaresse in Halifax is komen werken, en Roy ontdekken de omgeving en zichzelf langzaam maar zeker tot aan het moment dat zij een verdachte indruk maakt. Pascal Regnauld, die we in het Nederlandstalige stripwereldje vooral kennen als co-tekenaar van de detectiveserie Canardo, tekent met een ingetogen stijl waarbij met name de inkleuring bijdraagt aan de droeve soms melancholische sfeer die het verhaal uitdraagt. Het album sluit af met een kort geschreven en getekend dossier.