De Indisch-Nederlandse beeldkunstenaar Gwen Stok en Nederlandse schrijver Christian Jongeneel hadden elk een verhaal en besloten om die in een 'poëtische graphic novel' met 'een associatief samenspel van woorden en gedetailleerde tekeningen visueel door elkaar te weven' om 'uiting te geven aan de ambivalente erfenis die Indische Nederlanders voelen bij het land dat nu Indonesië heet'. Zijn ze in hun opzet geslaagd? De teksten zijn inderdaad poëtisch, maar een roman (novel) vormen ze zeker niet. Het halverwege het album door elkaar plaatsen van blauwe zinnen van Jongeneels verhaal over de godin Sri Dewi en bruine zinnen van Stoks verhaal over spekkoek, kan bij lezers tot verwarring leiden. Maar dat mag bij poëzie. De vele sfeervolle en cryptische tekeningen van Stok zijn de blikvanger van het zorgvuldig vormgegeven album, maar de meningen hierover lopen uiteen van 'prachtig' tot 'naargeestig', zo heb ik in mijn omgeving gemerkt. Maar smaken mogen verschillen. Er is echter één onderdeel van het album dat ik echt problematisch vind. Bijna aan het eind is er een grote tekening van een rij achter elkaar staande mensen die van onder tot boven afwisselend bruin en wit zijn gekleurd. Ik heb in mijn omgeving gemerkt dat deze tekening vaak spontaan met concentratiekampgevangenen' wordt geassocieerd, en niet met spekkoek, zoals de bedoeling is. Mijn conclusie is dat Stok en Jongeneel hun bewonderenswaardige ambitie jammer genoeg niet hebben waargemaakt.