Recensies

Misschien komt het door het gelige papier waarop de tekeningen van Lax zijn gedrukt, maar nog nooit kwamen zijn tekeningen zo goed uit de verf als in dit album. Nog nooit wist Lax zo goed de juiste sfeer te raken, de personages de goede houdingen en gezichtsuitdrukkingen mee te geven en zo fraai de juiste camerastandpunten te kiezen. En dat is maar goed ook, want dit album moet het precies daarvan hebben. Niet omdat het scenario zo slecht is, maar omdat de belangrijkste informatie via het beeld wordt overgebracht en er niet veel door de personages gepraat wordt.
Er zijn vier hoofdrolspelers. Allereerst is dat Antoine, een spoorwegwerker met een half leven achter de rug, die na het vertrek van zijn vrouw en de dood van zijn moeder een nieuwe richting in het leven zoekt. Daarnaast zijn er Linda, Ruth en Sasja, drie met elkaar bevriende travestieten die, vlak bij het spoor waar Antoine werkt, hun lichaam verkopen om aan de kost te komen. De vier ontmoeten elkaar, raken bevriend, krijgen relaties en komen voor vragen te staan. Vragen over liefde, gezin en burgerlijkheid.
Terug naar de beelden van Lax. In de setting van het verhaal vertellen zij boekdelen. Een plaatje zonder tekst waarop Antoine ziet hoe Linda zich scheert is niet gewoon een huiselijk tafereeltje, maar een metafoor voor de confrontatie met de harde werkelijkheid. De regelmatig passerende treinen zijn niet langer treinen, maar een symbool voor bestemming en richting in het leven. En als we de vier hoofdrolspelers op de laatste pagina in een treincoupé zien zitten (zonder wezenlijke tekstuitleg) weten we dat ze hun richting hebben gevonden. Op deze manier maken Lax en Bertois buitengewoon knap gebruik van de mogelijkheden van het medium strip. Bijna net zo knap is dat ze bij deze manier van vertellen niets te veel aan informatie geven. De tekeningen zijn sober en laten nooit meer zien dan de informatie die je als lezer nodig hebt om het verhaal te begrijpen.
Gevolg: de auteurs weten je het als lezer heel makkelijk te maken om met hun karakters mee te leven en te voelen. Maar helaas, het meeleven en meevoelen blijkt uiteindelijk het belangrijkste pluspunt van het boek te zijn: de problemen en vragen van Antoine, Linda, Ruth en Sasja - waar Bertois en Lax zo hun best voor hebben gedaan om ze goed neer te zetten - worden niet echt beantwoord. Een richting in het leven wordt gevonden, maar welke richting dat is verzuimen Lax en Bertois ons te vertellen. Spijtig. Want zo blijft na het bekijken van een briljante vormgeving toch nog een onbevredigend gevoel over. En dat maakt dat Het andere spoor uiteindelijk nèt niet briljant is.