Recensies

André Juillard heeft lef. De karige omslagtekening van Het dagboek toont een jonge vrouw - en profil gezien - zittend met opgetrokken knieën in een kleine, blauwe fauteuil. Op de schoorsteenmantel een vaas met bloemen, aan haar voeten een aansteker, een volle asbak en een blauw boek. Geen tafereel dat gemakkelijk toekomstige kopers zal werven. De tekenaar - die naam maakte met het epos De 7 levens van de Sperwer en als knappe tekenaar van historische verhalen op een vast publiek kan rekenen - gooit het in Het dagboek over een andere boeg (met succes, het album werd begin dit jaar op het festival van Angoulême bekroond als beste Franse strip). Het dagboek is het verhaal van een gemankeerde driehoeksverhouding. Twee jongemannen zien vanuit de metro een meisje dat naakt in haar appartement rondloopt. De eerste gaat voortvarend te werk en belt meteen bij haar aan, de tweede benadert haar via omtrekkende bewegingen.
Juillard vertelt het verhaal in drie hoofdstukken, waarin hij telkens slechts een gedeelte van de informatie prijsgeeft en scènes achterhoudt om ze in een later stadium op te voeren. Het dagboek waarnaar het album is genoemd, is één van de middelen die hij gebruikt om heen en weer te springen in de chronologie. Pas bij herlezing ziet de lezer de afzonderlijke delen van het verhaal in elkaar schuiven. Juillards boek gaat over herkenbare emoties: verlangen, eenzaamheid, angst voor afwijzing, die hij op een onnadrukkelijke manier in zijn verhaal verwerkt. Ook in zijn keuze van de scènes die hij rechtstreeks laat zien, is hij terughoudend. Veel wordt niet getoond en moet de lezer opmaken uit de gesprekken tussen de hoofdpersonen.
Tot op tweederde van het boek redt Juillard zich wonderwel, maar ik heb de indruk dat hij zich in het laatste hoofdstuk, als de vrouw de verhouding met beide mannen heeft zien stuklopen, niet helemaal goed raad weet met zijn eigen verhaal. Hij gebruikt een paardemiddel, namelijk de enigszins raadselachtige dood van één van zijn personages (die bovendien op een schlemielig ongeluk lijkt te berusten), om het verhaal te redden uit de impasse waarin hij het heeft gemanoeuvreerd. In dat laatste hoofdstuk begint Het dagboek op een policier te lijken en dat doet af aan de kracht die de strip tot op dat moment bezit. Ook het feit dat Juillard opeens een vierde personage binnen de driehoeksverhouding introduceert, komt op mij over als een zwaktebod. Het is jammer, des te meer omdat Juillard in de eerste twee hoofdstukken zijn literaire pretenties weet waar te maken en hij bewijst dat het mogelijk is over schijnbaar weinig opzienbarende gebeurtenissen een wellicht niet spectaculaire, maar toch intelligente en persoonlijke strip te maken.