Recensies

In haar nieuwe album rapt Sarah Spits zich naar Sarajevo. Nee, geen zetfout: met Sarah Spits aan het hoofd haast een groepje artiesten, onder wie niemand minder dan Tina Turner, zich wel degelijk rappend tussen de pantservoertuigen door naar de belegerde hoofdstad van Bosnië, om daar voor één avond de inslaande granaten met een popconcert te overstemmen. Yo man! Give peace a chance! Tekenaar Marc Wasterlain besluit het openingsverhaal van het album De blauwhelmen met de opmerking dat wellicht 'een beetje goede wil voldoende is om tot vrede te komen en het is bekend dat muziek harten vertedert.' Een moderne holocaust, bekeken door de beslagen bril van de jaren zestig. In de verhalen die volgen, overtreft hij het openingsverhaal in goed bedoelde wereldvreemdheid.
Sarah Spits redt een Bosnisch meisje uit een concentratiekamp, dat door een handjevol daadkrachtige blauwhelmen met één enkele tank wordt ontzet. Daarna moet ze moet vluchten voor Bosnisch-Servische volkenmoordenaars, maar ze weet hun uit handen te blijven door op een geheim vliegveld een toevallig klaarstaande Mig te kapen en met het Bosnische meisje naar Italië te vliegen. De blauwhelmen, naar wie het album is genoemd (mede om commerciële redenen, vrees ik, want ook een geëngageerde tekenaar ziet graag brood op de plank), komen er nauwelijks aan te pas - misschien het enige realistische trekje in het boek. De VN-soldaten zijn bijna steeds vechtjassen met een gouden hart, bijfiguren in een spannend jongens- en meisjesboek dat de Bosnische oorlog terugbrengt tot een verhaaltje voor het slapengaan. Welterusten, Marc Wasterlain.