Recensies

Ridder Roland van Rastigne is jong, maar heeft de wereld gezien; althans dat deel ervan dat de middeleeuwse ridder bekend was. Hij heeft zijn hart verloren, geliefden moeten verlaten, heeft moeten vechten, haten en doden om te komen waar hij nu, aan het begin van dit negentiende album, is: bijna thuis, op een steenworp afstand van het kasteel van zijn vader Eleutherius van Walburghe. Meer dan vijf bladzijden lang wordt de jonge Roland op uiterst onduidelijke wijze gekweld door herinneringen en verscheurd door gevoelens. De lezer wordt nieuwsgierig: waarom al deze, vooralsnog overbodige, wijdlopigheid? Dan krijgt ridder Roland gelukkig een brief van Gwendoline, zijn prinses, zijn alles en kan een nieuw avontuur eindelijk beginnen. Kwade genius in dit album is de verloofde van Arthus, een Castiliaanse ijsprinses. Moeizaam ontwikkelt zich iets van een plot en al snel, zo gaan de dingen, is Roland in gevaar: doortrapte schurken hebben het op zijn leven voorzien. Het net sluit zich om de held. Hij wordt door zeker een half dozijn vijandelijke pijlen getroffen. Zal hij overleven?
Nu, nu het plot inmiddels onontwarbare vormen heeft aangenomen en de hoeveelheid prangende vragen bij de lezer tot een maximum gestegen is, blijkt dan eindelijk waar de schijnbaar langdradige aanloop van dit album goed voor was: in de schaarse twee bladzijden die de makers van dit album nog tot hun beschikking hadden verschijnt opeens een oude vriend van Roland ten tonele. Deze breit in enkele plaatjes wat losse eindjes aan elkaar en blaast vervolgens, als de bekende 'olifant met de lange snuit, het verhaaltje - als een nachtkaars - uit. Aan de motieven van de boosaardige verloofde uit de titel wordt geen woord meer vuil gemaakt. De makers van dit album redden hun titelheld met de minste inspanning, maar laten de lezer spartelend aan zijn lot over: héél erg onbevredigend.