Recensies

'Hoe snel en hoe ver ik ook vlucht, mijn geest ontsnapt niet aan de rode verlokking. De dood spot met me. Het leven tart me. Dorst achtervolgt me. En samen vormen deze drie een vervloeking. De strijd met Dracula was gemakkelijk, vergeleken met deze nieuwe strijd... gedwongen om te vechten tegen wat ik geworden ben en tegelijk te verhinderen dat anderen worden wat ik ben.'
Deze vertwijfelde woorden klinken uit de mond van Batman in zijn meest recente DC-Special Bloodstorm, in het Nederlands uitgegeven door Baldakijn. Bloodstorm is het vervolg op de vorige special Rode regen, die eind april '94 verscheen. De toenmalige Batman/Dracula-kruisbestuiving was als voortvloeisel van de vampierrage (ingezet door de film Interview with the vampire, met onder andere Tom Cruise als keelkluiver) heel succesvol. Het was dan ook niet meer dan logisch dat de makers van Rode regen, scenarist Doug Moench en tekenaar Kelley Jones, hun succesformule andermaal toepasten. Het resultaat heet dus onvertaald Bloodstorm, werd geïnkt door John Beatty (in Amerika worden ook inkters in het zonnetje gezet) en de fraaie kleurpalet werd net als bij Rode regen gehanteerd door Les Dorscheid.
Batman als vampier, dat is weer eens wat anders. Al boezemde het me wel wat angst in. Angst voor de voorspelbaarheid waar veel comics in verzanden. Wanneer je immers een traditioneel, uitgemolken gegeven als dat van Batman koppelt aan het nog veel tradionelere en al helemaal leeggezogen Dracula-principe, kan het bijna niet anders of je gaat huizen vol open deuren intrappen. Ik zou spreken van het Generaal-effect: je weet precies hoe iedere episode eindigt en alleen de humor van Peter de Smet zorgt ervoor dat de avontuurtjes te pruimen blijven. Bij een Batman/Dracula-crossover koppel je echter twéé voorspelbare verhaaltjes aan elkaar: Batman, die het slechte met stevige middelen verslaat, versus de vampier, die slechts met geheven kruisen, wijwater, het spiesen van harten en andere vade retro-technieken kan worden bedwongen. Voorspelbaarheid troef, lijkt me zo.
Toch valt Bloodstorm niet in deze gapende valkuil. Het scenario van Moench is voldoende uitgebalanceerd om bijna honderd bladzijden te blijven boeien. Batman trekt ten strijde tegen een horde bloeddorstige vampieren, die aangevoerd wordt door de Joker. Batmans aartsrivaal wil Gotham City ditmaal veroveren door alle bendes van de stad het slachtoffer te laten worden van zijn bijtgrage bondgenoten. Uiteindelijk zal dan heel crimineel Gotham opstaan uit zijn/haar graf en zich bij de vampierenschare van de Joker aansluiten. Batman steekt daar een stokje (lees: kruisje) voor.
Het meest fascinerende van het verhaal is Batmans eigen, innerlijke strijd tegen een Draculabeet die hij opliep in Rode regen. De bloedlust vreet aan hem als een drug. Het enige dat hem in het gareel kan houden, is de liefde voor een vrouw. Batman vindt die liefde bij Selina Kyle, een bevallige dame die zelf een beet opliep van een Joker-protégé en vervolgens 's nachts de gedaante van een katvrouw aanneemt. Samen bestrijden zij de Joker.
Behalve een sterk scenario bevat Bloodstorm ook fabelachtig tekenwerk. Kelley Jones brengt Batman op papier tot leven en schept een wereld die mysterieus en tijdloos is. Zijn schaduwvoering is doeltreffend, maar het zijn vooral de close-ups waarin hij uitblinkt. Het is jammer dat de meeste comics (en ook deze) te klein en op te slecht papier worden afgedrukt, want anders was deze Batman-special extra genietbaar geweest.
Tenslotte nog speciale aandacht voor de teksten van dit album. Moench toont zich een ware poëet en met name de monologues intérieures werken sfeerverhogend. Of bij voorbeeld zo'n opmerking tegen Batman als: 'Jij hebt deze stad gered, hè? Maar terwijl je dat deed... ben je zelf een gevallen engel geworden.' Bloodstorm is een boeiend stukje vampierenepos.