Recensies

Zeewind is zout en schuurt. Zeewind staat voor verlangen, dreiging en verlies. De wind verkoelt in de woestijn, natuurlijk, maar hij lest geen dorst. De zee geeft uitzicht op een ander bestaan, natuurlijk, maar ze zal nooit het leven van een woestijnschorpioen kunnen vervuilen. De oorsprong en het doel van zeewind zijn onbekend. Wie met zijn neus in de wind loopt, wordt verrast en wie er zich niets van aantrekt, loopt verloren. Dreiging alom.
In deze vierde episode van De woestijnschorpioenen is 'Zeewind' de naam van een bordeel, 'het meest romantische bordeel aan de kust' zelfs. Het is de smeltkroes waar de Noordafrikaanse oorlogshandelingen tussen Engelsen, Duitsers, Fransen, Italianen en vrijbuiters een rustpunt vinden. De bordeelhoudster, Madame Brezza, is het ultieme symbool van de grenzen van een oorlog. Met haar verzameling slipjes in een vooroorlogse Citroën is zij te gast op elke commandopost. De politieke situatie doet er voor haar niet toe en evenmin voor haar oorlogsmoede gastheren. Madame Brezza is de wind zelf.
Zeewind is een prachtig boek. De kale lijn van Hugo Pratt gaat opnieuw tot op het bot van de verbeelding. Zijn scenario is ingewikkeld, maar het klopt tot in detail. Het verhaal gaat over een groep avonturiers onder leiding van kapitein Koïnsky, die dwars door de verschillende linies naar de kust trekt. Oorlogslinies die er eigenlijk niet meer zijn. Er is alleen nog geweld - op persoonlijke titel bijna, schermutselingen voor eigen gewin waarbij iedereen verliest. Pratt schreef een schitterend verhaal over dat soort verlies. Zonder belering en des te aangrijpender dus.
Zeewind is spannend tot op de laatste bladzijde en blijft dat ook bij het herlezen. Het wordt er alleen maar mooier en naargeestiger op. Pratt is een van de weinigen in zijn vak, die keer op keer laat zien dat hij spelen kan tussen die twee polen van romantiek.