Recensies

Met Mister Black heeft Jean Dufaux een veel betere prestatie neergezet. Dit verhaal is luchtig, heeft een droogkomische ondertoon en spreekt tenminste tot de verbeelding.
In het Engeland van rond de eeuwwisseling voegt het weesje Fanny zich bij haar oom Lord Charleston, de voorman van de clan der Tohu. Hij bewoont het prachtige kasteel van Blacktales, maar dit onderkomen dreigt hem te ontvallen doordat hij het contract met de mysterieuze eigenaar Mister Black moet verlengen en de enige pen waarmee het contract ondertekend kan worden spoorloos verdwenen is. Als hij maar niet in handen valt van de clan der Bohu. Dan mogen zij namelijk zeven jaar lang op Blacktales wonen.
Het kasteel is een waar doolhof. En natuurlijk wemelt het van de geheimen. In de kelders, op de zolder, in vergeten vertrekken duiken figuren op, die allemaal hun steentje bijdragen aan het kleurrijke van dit verhaal. Ze handelen volgens rituelen die op de lachspieren werken, maar die Fanny met de naïviteit van een kind als vanzelfsprekend ervaart. Maar er wordt ook bloed vergoten. Dufaux zet doodernstige horrorelementen af tegen de niet serieus te nemen fratsen van een gezelschap excentriekelingen en hij weet beide perfect te doseren. Dat maakt Mister Black tot een uiterst aangenaam verhaal.
Tekenaar Griffo heeft de speelse mengeling van horror en humor, die doet denken aan de film Delicatessen, uitstekend aangevoeld. Het kasteel is een onheilspellende opeenstapeling van torentjes. De gangen en vertrekken zijn ontzaglijk vergeleken bij het onderdeurtje Fanny. De tragikomische karakters van de personages komen volledig tot hun recht in hun uiterlijken, die met veel aandacht voor detail getekend zijn. Eén en ander mag dan óók clichématig zijn, maar deze clichés gaan zowel tekenaar als scenarist duidelijk aan het hart. Hierdoor kan het gebeuren dat de clichés het verhaal verlevendigen. In plaats van het zo vitaal als een wassenbeeldenmuseum te maken, zoals bij Blackmore het geval is.