Recensies

Het ondeugende zwerfhondje Oscar, het meisje Margo uit een kinderrijk gezin dat het beestje als huisdier wil hebben en haar ouders die daar niets van moeten hebben, Zie hier de basisingrediënten die De Brab, Zidrou en Falzar hebben gebruikt voor hun serie Margo en Oscar Pluis. Vorig jaar verschenen het eerste deel Luizebol - waarin in elf, vier pagina's tellende verhaaltjes wordt gevarieerd op bovengenoemd thema - en deel twee, De bende van Rimpelvel, een lang verhaal.
In Luizebol is merkbaar dat de kracht van de makers niet ligt in het schrijven van korte, pakkende scenario's. Ze slagen er niet in om met het door hun gekozen concept fantasievol om te gaan. Na vier verhaaltjes slaat de verveling toe: Oscar doet in al zijn onschuld iets ondeugends, Margo's ouders sturen het beestje weer het zwerversleven in, maar het hondje kruipt 's avonds weer stiekem bij Margo in bed. Eind goed, al goed. Iedere keer weer.
De bende van Rimpelvel is een veel geslaagder album dan Luizebol. Hierin ontmoeten Margot en Oscar een bejaarde man die zich voordoet als een heuse boef, mijnheer Rimpelvel. Hij demonstreert hun een bankoverval en belooft Margo en haar broertjes en zusjes de fijne kneepjes van het inbrekersvak te leren. Bovendien zegt hij Margo's ouders toe Oscar te verzorgen, een initiatief dat uiteraard in goede aarde valt bij de beide echtelieden. Hoewel je de ontknoping van dit album lang voor de laatste pagina ziet aankomen, is een belangrijk pluspunt van De bende van Rimpelvel dat door de lengte van het verhaal het scenario fantasierijker kon worden uitgewerkt. De noodzaak om, zoals in Luizebol, in vier pagina's tot een grappige pointe te komen is hier afwezig. Het frisse en vrolijke tekenwerk in beide albums maakt duidelijk welke doelgroep De Brab, Zidrou en Falzar voor ogen hebben gehad: kinderen tussen de negen en dertien jaar, die met name aan De bende van Rimpelvel veel plezier kunnen beleven.