Recensies

Nadat Uit liefde voor de kunst een veelbelovende première kende met De affaire van Rotten (tekenwerk van Dubbel Ik-auteur Béhé, wordt de lezer andermaal geconfronteerd met de schier onuitputtelijke inspiratiebron die de (kunst)historie nu eenmaal voor de striptekenaar vormt.
Het tweede deel De ringen van Babel begint met een kleine geschiedkundige verhandeling over de Spaanse godsdienst-ijveraar Priscillianus van Avila, die als inspirator geldt voor de ascetische beweging. Als vooraanstaand leek stond Priscillianus voor een systematische onthouding van zingenot uit religieuze overwegingen, al dan niet gepaard gaande met fanatieke zelfkastijding (de kritische lezer begrijpt alras wat Priscillianus hier bedoelde). Die visie, hoe vroom ook, werd in ieder geval niet gedeeld door Damasus en Ambrosius, respectievelijk bisschop van Rome en Milaan, en het lukte de vijanden van de geestelijke dan ook snel hem verdacht te maken als aanhanger van de manicheïstische leer, een dualistische visie die twee goddelijke wezens voorschreef.
Een tamelijk progressief standpunt, zo stelde de conservatieve synode van Bordeaux en het resultaat was dat Priscillianus wegens ketterij (maleficium) het eerste slachtoffer ooit werd van foltering en executie van en door Christenen.
De ringen van Babel, die Priscillianus' vinger zouden hebben gesierd, symboliseerden het ideaal van deze Spaanse martelaar: een universeel verbond van de drie bijbelse godsdiensten.
Wanneer zoveel eeuwen later de opgravingen van Salamanca beginnen, vrezen de conservatieve krachten binnen de Katholieke kerk dat een eventuele vondst van deze ringen van Babel de (Priscilliaanse) drang naar oecumene (één kerk die alle Christenen verenigt) zal doen toenemen,
Het moge duidelijk zijn dat Le Tendre en Rey met hun grondige documentatie een, op zijn zachtst gezegd, opmerkelijk thema hebben aangeroerd. Jammer genoeg komt de lezer die hierbij zijn verwachtingen al te hoog gespannen heeft, snel bedrogen uit.
Het aanvankelijk zo aardige niveau van de vertellers zakt al snel naar het bedroevende peil van het clichématige leitmotiv van 'op-jacht-naar-de-schat, waarbij de als hoofdpersonen nauwelijks geloofwaardige Gregoire en Anthea hun voorspelbare partijtje meeblazen.
Het uiterst wisselvallige tekenwerk van Danard brengt de lezer ook al geen verlichting. Danard wisselt fraaie sfeervolle platen met zijn soms aandoenlijk experimentele perspectieven (overigens kien ingekleurd door Chagnaud), helaas regelmatig af met lege hokjes waarin houterige kobolds met een potsierlijk gemis aan beweging een actie veinzen. Lang kijken naar deze platen doet de lezer pas voelen wat Priscilliaanse zelfkastijding de facto inhoudt.