Recensies

De cover van dit nieuwste album heeft een oortje waarvan valt af te leiden dat onze eeuwig jeugdige Belgische vrienden alweer vijftig jaar hun avonturen beleven. De inhoud van het album wakkert echter niet bepaald de hoop aan dat Suske en Wiske nog eens een halve eeuw in stripvorm zal verschijnen. Er is geen fractie meer over van de subtiele onderlagen die albums als Lambiorix en De apekermis tot zulke bijzondere boeken maakten. Het vriendelijk moralisme is er nog wel, maar waar dit in bij voorbeeld Het zoemende ei nog zo vermakelijk en fantasievol was, wordt in De averechtse aap op volstrekt irrelevante wijze gewaarschuwd voor de gevaren van genetische manipulatie. En Paul Geerts weet op dit thema niets zinnigers te verzinnen dan de verwisseling van apen- en mensenhersens, een verhaaltje dat al sinds jaar en dag in het horror-genrè uitgemolken wordt.
Verder is de rest van het scenario zo inconsequent dat het vermoeden opkomt dat Geerts bij het tekenen van de eerste pagina's nog geen flauw idee had hoe hij het verhaal zou eindigen. Een goed voorbeeld daarvan is dat één van de twee antagonisten, Udo Ludo, achteraf een robot blijkt te zijn. De ware hoedanigheid van de booswicht was al langere tijd bij Interpol bekend, maar toch zit deze machine in het begin van het album in de gevangenis. Wie sluit er nou een robot op? Verder wordt de lezer ook helemaal niet uitgelegd wie de eigenaren van deze robot nou precies zijn. Ook waarom deze liever een robot dan een gewoon mens gebruiken blijft een groot raadsel.
Daarnaast zijn de tekeningen van een triest niveau. De personen zitten vaak op een anatomisch onmogelijke manier in elkaar en lijken soms zelfs regelrecht mismaakt. De plaatjes zijn vaak het slechtst als er is gepoogd diepte in aan te brengen. Voetstappen op een pad gaan op een andere manier de diepte in dan het pad zelf en personen kunnen op een rare manier zweven in het landschap waar het de bedoeling was ze er in neer te zetten.
Na vijftig jaar Suske en Wiske lijkt het er dus op dat de makers niet langer meer streven naar het maken van een mooi getekende, consistente, zorgvuldig opgebouwde en spannende strip, maar in plaats daarvan elke bezieling bij hun werk hebben verloren en enkel een verhaal maken omdat het moet. Gevolg is dat de viering van vijftig jaar Suske en Wiske enkel heimwee oproept naar de tijden van Het gouden paard en Het Spaanse spook.