Recensies

Uitgeverij Casterman heeft een naam hoog te houden op het gebied van jeugdstrips. Op welk ander stripgebied trouwens niet? Reeksen als Kasper en Het geheim van de 7 bollen zagen bij Casterman het levenslicht en zij kenmerkten zich door de tomeloze fantasie, waarmee ze gemaakt waren. Helaas gaat er met de reeks Charlotte, waarvan in een zéér korte periode maar liefst drie delen zijn verschenen, iets van die naam verloren.
In deel 1 - Het geheim van de Kornaks, dat gaat over gouden olifantenbeeldjes die geboefte aantrekken - vervoegt het meisje Charlotte zich bij haar vader in Laos. Vanaf dat moment struikelt ze over de avonturen. Het is een beetje als bij Suske en Wiske, bij wie om de haverklap Minilotten, vliegende bedden en wat dies meer zij in de achtertuin landen. Alleen sluiten Charlotte's belevenissen wat meer aan bij wat wij gewone stervelingen op deze planeet voor mogelijk houden. Neem nou deel 2 - De zwaluwenrots, dat gaat over een schat die geboefte aantrekt - daar komt geen sf aan te pas.
Het is echter hoogst irritant voor de lezer om te zien hoe een spannende gebeurtenis zich niet logisch aandient, maar door scenarist Rudi Miel voor het meisje haar voeten geworpen wordt. Het is bij voorbeeld een raadsel waarom zij in deel 3 - De zwarte parel, dat gaat over een zwarte parel die geboefte aantrekt - eigenhandig met een stoomboot weg wil varen. Daar is niet de geringste aanleiding voor. Maar, zo zal Miel geredeneerd hebben, zo'n daad levert zeker gezien de woeste baren het nodige spektakel op.
Zijn verhalen komen van niets en leiden tot niets. Ze gaan uit als een kaarsje. Drie avonturen lang bouwt Charlotte aan haar conditie, want ze rent me wat af, die kleine meid. Geen wonder, dat ze zo vaak met een gladgestreken grijns op haar gezicht te bewonderen is. Maar de lezer kijkt na elk van haar avonturen beteuterd, als hij zich afvraagt waarom het verhaal al afgelopen is voor het goed en wel begonnen lijkt. Want Charlotte mag dan veel beweging krijgen, haar avonturen zijn even bewegingloos als een mediterende Boeddha.
André Taymans is geen tekenaar van wie je het werk nooit had willen missen, maar hij besteedt veel aandacht aan details en weet hier en daar het exotische van de oosterse lokaties uit te buiten. Maar hoe goed hij ook zijn best gedaan heeft, de slechte bijdragen van zijn scenarist kan hij onmogelijk doen vergeten.
NU