Recensies

In de toch al indrukwekkende Collectie Vrije Vlucht verscheen onlangs na een ontwikkeling van enkele jaren, het album Sarane van de Fransman Lax (pseudoniem van Christian Lacroix).
Na het alom geprezen album Het Ibismeisje (onder andere Angoulême '94) en het tweetal albums Vergeten in Annam is Sarane het eerste werk in deze reeks, waar Lax zowel het verhaal als de tekeningen voor zijn rekening neemt. Lax heeft zich, naar eigen zeggen, laten inspireren door de heroïsche vluchten van de Brequet-vliegtuigen, zijn fascinatie met de woestijn en de boeken van Le Clezio en Paul Bowles, maar heeft toch vooral een meeslepend liefdesverhaal willen schrijven.
Hoofdpersoon in dit indringende en bewust klein gehouden drama is de hoogbejaarde mevrouw Sarane die zich in de schemertoestand tussen werkelijkheid en geromantiseerd verleden bevindt.
Tijdens een taxi-rit meent ze in het gezicht van een oude man haar geliefde van zestig jaar geleden te herkennen. Lax zegt hierover: 'De oude dame is duidelijk in de war. Heeft ze visioenen of last van haar hoge leeftijd? Want als je ouder wordt, heb je steeds meer moeite je te herinneren wat je beleefd hebt. En het waas dat over je herinneringen hangt maakt het verleden vaak wat mooier dan het eigenlijk was.'
Het album is meesterlijk geregisseerd en blijft door de aaneenschakeling van beelden uit het heden en het verleden, vragen oproepen bij de lezer. De lezer, die door Lax eigen lijk dezelfde rol krijgt toebedeeld als de taxichauffeuse in het verhaal. De verwarde herinneringen van Sarane vormen een puzzel waarvan de stukjes gaandeweg het verhaal in elkaar schuiven maar op geen enkel moment meer tonen dan Lax zijn lezers gunt.
Lax houdt, met betrekking tot de identiteit van de oude man, zijn lezers speels in het ongewisse. Is die oude man, die zijn leven lijkt te slijten daar op die steen langs de weg, de officier Rafael met wie Sarane een eeuwigheid geleden trouwde? Of misschien Khegg, de leider van de Toearegs, het woestijnvolk waar zij zo lang verbleef? Of die blanke gevangene? Of geen van de drie?
Het antwoord lijkt veilig opgeborgen in de eigenzinnige geest van Sarane.
Sarane is een album geworden dat in haar titel, het kleurgebruik en de ingetogen sfeerzetting de serene waardigheid van de woestijn weergeeft. De bijzondere tekentalenten van Lax kenden de liefhebbers reeds uit Vergeten in Annam en Het ibismeisje maar het is de verdienste van Lax als verteller, dat hij van Sarane met zijn grondige documentatie met betrekking tot de Toearegs geen etnologisch werk heeft gemaakt maar een pakkend liefdesverhaal van uitzonderlijke klasse.