Recensies

Peter de Wit leidt het album in. Zijn eerste woorden vormen wat pathetisch gebrabbel. Hij eindigt met: 'Ik eet meer dan de man. Ik drink meer dan de man. Ik neuk meer dan de man. Maar... De man heeft GILETTE gemaakt. Een meesterwerk. Punt. Hanco Kolk is de man.'
De lezer mag dus niet meer zelf beslissen wat hij van Meccano 2 vindt. De Wit heeft al voor hem uitgemaakt dat hij een meesterwerk in zijn handen heeft. Is dat terecht?
Als het verhaal begint is Gilette een klein meisje dat op de vuilnishopen van het koninkrijk Meccano door twee fotomodellen en een fotograaf voor een mooi kiekje wordt mishandeld. Als zij volwassen is weet zij dezelfde status als haar vroegere aanranders te verwerven; Gilette werkt zich op tot bekend schildersmodel dat voor geen enkele perversiteit terugschrikt. Uiteindelijk maakt zelfs de kerk gebruik van haar diensten voor de commerciële slag om de gunst van de zieltjes. Gilette wordt een eigentijdse Maria, een hoer en een heilige.
Hanco Kolk presenteert met dit verhaal een harde visie op de maatschappij waarin niets meer heilig is en bijna alles verdorven, pervers of gecorrumpeerd lijkt. De bisschop vertoont bij voorbeeld de uiterlijke kenmerken van Dries van Agt, de christen-democratische premier die zich onlangs bij de Amerikaanse televisie-kerk nog zo nederig opstelde. Daardoor legt Kolk zijn vinger niet op de zere plek, maar schopt hij er in zijn tomeloze overdrijvingen bikkelhard tegenaan.
De karakteristieke tekenstijl die Kolk hanteert is krullerig, druk en soms bijna abstract. Daarmee versterkt hij de barokke, onwerkelijke en overdadige elementen van het verhaal zelf. Tekst en tekeningen vormen als gevolg een opmerkelijk harmonieus geheel.
De gekleurde hoekige vlakken zoals die nog in Beauregard werden gebruikt zijn verdwenen. Bij Gilette is er binnen de lijntjes gekleurd. Hierdoor zijn de plaatjes veel beter te ontcijferen. De kleuren zelf zijn ook stemmingsgevoeliger geworden. Waar de kleuren van Beauregard af en toe nog stierven in hun eigen raffinement en schoonheid komt de inkleuring van Gilette de leesbaarheid en toegankelijkheid van het album ten goede.
Maar er is meer.
Er is humor. Op onverwachte momenten weet Kolk genadeloos toe te slaan. Elders overdrijft hij op zo'n groteske manier dat zelfs de grootste zuurpruim zijn mondhoeken moet vertrekken. Daarnaast is er romantiek. Een simpele traan ontroert en de komst van een prins op een wit paard lijkt te duiden op een klassiek happy ending. En bovendien is er seks. Op een gegeven moment vliegen er liters sperma in het rond. Even later kijkt de lezer regelrecht in de vagina van Gilette.
Peter de Wit heeft in veel opzichten gelijk als hij Gilette een meesterwerk noemt. De tekeningen, het verhaal, de provocaties en velerlei andere ingrediënten geven daar alle aanleiding toe. De enige kanttekening die je bij het album kunt zetten is er één van 'moraalchristelijke aard. Waarom die open vulva's? Waarom de Rooms-Katholieke Kerk aanvallen terwijl dat al zo veelvuldig gebeurt? Kon dat niet iets subtieler? Heeft Kolk dat nou echt nodig? Niets is immers zo makkelijk als tegen christenen of Duitsers aantrappen. Dat moet toch onder het niveau van de man liggen?
Maar dergelijke bezwaren doen niets af aan de kwaliteit van het album. En die pagina met Peter de Wits door gezwollen taalgebruik gekenmerkte tekstje: ach, die kan uit het album worden gescheurd zonder dat het stripverhaal zelf daar ook maar de geringste schade van ondervindt.