Recensies

Deel dertien - De hekserij van Bozerik - kwam vierentwintig jaar geleden uit. Deel veertien - De horde van de raaf - dit jaar. Ik heb het over Peyo's Johan en Pirrewiet.
Terug van té lang weggeweest. Maar terug. En daar gaat het om, want Johan en Pirrewiet betekenen voor mij een heleboel. Eigenlijk is het de enige reeks waarvan ik ieder boek 'verslonden' heb, waar ik ingekropen ben, waarbij de tranen van het lachen mij langs de wangen liepen. Kortom, mijn favoriete (jeugd)strip. En dan nu dus deel veertien. Helaas, Peyo is niet meer, maar zijn talentvolle opvolger Alain Maury heeft met dit deel qua sfeer en stijl een vrijwel naadloze aansluiting gemaakt op het voorgaande album.
Het verhaal van de meesterschrijver Yvan Delporte en Thierry Culliford, de zoon van Peyo, is sfeervol, spannend en humoristisch, met naar mijn smaak iets te veel zijlijnen, zodat je moet oppassen niet de draad kwijt te raken. Pirrewiet verlaat zwaar beledigd het kasteel van de koning, daar zijn muzikale neigingen niet erg op prijs worden gesteld. Johan probeert hem z'n klaroen, die donder en onheil over het kasteel en het boerenland afroept, te ontfutselen hetgeen niet zonder slag of stoot gebeurt. Deze ouverture lazen we ook in De fluit met de zes smurfen; de klaroen was toen een luit. (Persoonlijk vind ik deze herhaling wel jammer). De koning moet met behulp van Johan een leger samenstellen om z'n neef Vladyslav XXVII van Pecho-Bakkelije te helpen tegen de binnengevallen barbaren. Eén der edelen, waar Johan voor manschappen moet aankloppen, is baron Joris Vlierefluyt, een vriend van Pirrewiet.
De intendant van Joris, Humbert, is slecht en derhalve op macht uit, zoals dat in een strip ook hoort. Als Pirrewiet hier achter komt en door de snoodaard wordt gepakt, lijkt z'n einde nabij. Maar gelukkig zijn er nog smurfen op de wereld. Intussen is een horde van de barbaren, de horde van de raaf onder leiding van Doc Khan (veel namen van personages in het verhaal zijn een beetje àl te grappig) uit de strijd gestapt om op eigen houtje land in het Westen te veroveren. Zij belegeren uiteindelijk het kasteel van de koning, dat inmiddels ook nog eens door de slechte Humbert is ingenomen.
Voor de verdere afloop van dit leuke verhaal verwijs ik u naar het album. Toch heb ik hier en daar nog een paar vraagtekens, zoals bij het plan van Humbert om baron Vlierefluyt een kopje kleiner te maken (om dit te onderstrepen steekt hij een dolk in een gebraden gans). Dit plan verdwijnt als het ware in de mist door een gesprek dat de baron even verderop met de schurk heeft omtrent het vermeende overlijden van Pirrewiet. Hierbij heeft Humbert alle gelegenheid heeft om Vlierefluyt op z'n minst op te sluiten. Er gebeurt echter niets. Ook vroeg ik mij af of het leger van de koning nu wèl of niet op het slagveld is geweest. Niet belangrijk voor sfeer en spanning, maar toch.
De humor viert weer hoogtij in De horde van de raaf. Pirrewiet, de koning, de barbaren, of bij voorbeeld de smurfen, ze zorgen er in ruime mate voor. En zoals gezegd, prachtig tekenwerk, geheel in de stijl van Peyo. Voor de inkleuring niets dan lof. Al met al is het dus weer ouderwets genieten geblazen. Deel veertien: welkom in de reeks!