Recensies

In de Parodiereeks van uitgeverij Arboris verscheen vorig jaar een persiflage op de geesteskinderen van Uderzo en Gosdnny. De onverschrokken Galliër Asterix en zijn kompaan Obelix werden voor de gelegenheid omgedoopt in de al even robuuste, maar vrouwelijke en Germaanse Feminax en Walkurax. De oorspronkelijke Duitse uitgave verscheen bij de uitgeverij van het vrouwentijdschrift EMMA, een van de eerste en nog immer spraakmakende produkten van de rond 1970 herboren vrouwenbeweging in West-Europa. Franziska Becker, de auteur en tekenaar van de uitgave, is de vaste tekenares van dit tijdschrift. In 1988 ontving zij de Ouitse Max und Moritz-stripprijs voor haar werk.
Feminax & Walkurax is een wat vreemde eend in de Arborisreeks van parodieën op bekende stripfiguren. Het eerste tiental uit de serie bestaat voor een groot deel uit 'Mannerphantasiën' waarin rondborstige equivalenten van stripfiguren als Natasja regelmatig uit de kleren gaan of waarin vieze varkens met plezier rondwroeten in de zelfkant van het leven. Deze elfde uitgave in de reeks heeft meer weg van een vrouwenfantasie, en dan niet zozeer één waarin vrouwen zich wentelen in de wereld van vies en voos. Het gaat hier om een verhaal waarin het matriarchaat wordt verbeeld in een onoverwinnelijk dorpje aan de Rijn, zo'n 2000 jaar geleden.
Het verhaal begint precies zoals we dat hun Gallische tegenvoeters gewend zijn. Het dorpje met zijn sympathieke inwoonsters is een doorn in het oog van de Germaanse en Romeinse buitenwereld. Verwoede pogingen worden gedaan om het dorp in te lijven in de patriarchale wereld. Dat levert vele spannende en grappige momenten op, maar Feminax en Walkurax zorgen ervoor, met steun van vele andere inwoonsters, dat de rust in het dorp weer wordt hersteld.
Waar Asterix en Obelix per deel echter vaak één avontuur beleven, maakt het vrouwendorp onder aanvoering van Feminax en Walkurax heel wat meer mee. Dat maakt het een volwaardige parodie op de hele Asterix-serie, maar is tegelijkertijd ook de zwakte van het verhaal. Becker heeft zoveel verschillende elementen in het boek willen stoppen dat het soms een beetje veel van het goede is. En dat is jammer. Want behalve dat de grote lijn er niet duidelijker op wordt heeft Becker hier mee ook diverse leuke ideeën en wendingen prijsgegeven die in een vervolg op deze toch prijzenswaardige parodie misschien beter tot hun recht waren gekomen.