Recensies

Drie jaar na Ik weet dat je terug zult komen is er eindelijk weer een nieuw album uit de reeks Samber verschenen, waarin we de tragische liefdesgeschiedenis kunnen lezen van Bernard Samber en Julie.
Bernard, de zoon van de schrijver Hugo Samber, is in Parijs op zoek naar zijn geliefde Julie. Hij weet niet dat zij, verdacht van de moord op zijn moeder, zich in hetzelfde pand bevindt als hij. De schilder Valdieu heeft het meisje onderdak verleend en wil haar op het witte doek vereeuwigen. Bernard ontmoet Horace Saintange, een vriend van wijlen zijn vader. Vla zijn neef Guizot komt hij erachter dat Saintange de vader van Julie is en dat hij haar verblijfplaats aan de politie heeft verraden. De jongeman snelt haar tegemoet om haar te waarschuwen, maar het noodlot slaat toe als de jaloerse schilder Valdieu een hereniging in de weg staat.
Auteur Bernard Hislaire is er wederom in geslaagd om een juweel van een strip af te leveren. In het eerste deel Minder is meer... werden de fundamenten gelegd voor deze voortreffelijke reeks. We zijn getuige van het ontstaan van een onmogelijke liefdesverhouding tussen een gekwelde jongen uit een gegoed milieu en een verschoppeling. Het meisje, dochter van een prostituée, draait op voor de moord van de moeder van Bernard, feitelijk gepleegd door Sarah, zijn krankzinnige zus. Sarah is bezeten van hun vader en zij wil zijn boek 'De oorlog der ogen' na zijn zelfmoord afmaken. Het boek vormt de sleutel tot de dramatische gebeurtenissen in het geslacht Samber. Volgens Hugo Samber, bepaalt de kleur van de ogen de oorsprong en het lot van passies. Mensen met rode ogen zoals Julie, zijn volgens deze theorie gebrandmerkt. Bemin deze wezens en je zult de rest van je leven tranen van bloed wenen.
Hislaire weet zijn verhaal steeds verder uit te spinnen, uit te diepen. Voorlopig blijft de lezer gissen naar de onderlinge verbanden tussen wat er is voorgevallen tussen verschillende personages in het verleden en de gevolgen daarvan voor het nageslacht. Daarnaast is er de romantische en tegelijkertijd onmogelijke liefde tussen Bernard en Julie. En dat alles speelt zich af tegen het decor van een op handen zijnde revolutie. Een knap staaltje werk.
Evenals het tekenwerk is de mise en scène prachtig en dramatisch. Door het gebruik van sepia inktlijnen in plaats van de gebruikelijke zwarte, vormen de kleuren een nog grotere eenheid met de tekeningen dan in de twee vorige delen het geval is. Hislaire overtreft zichzelf op alle fronten. Het enige minpuntje is dat we waarschijnlijk weer een paar jaar op het vervolg zullen moeten wachten. Maar ja, dat is nu eenmaal vaker het geval bij meesterwerken.