Recensies

De fervente liefhebber heeft er lang op moeten wachten. Na vier jaar stilte omtrent de reeks presenteert uitgeverij Big Balloon anno 1993 vol trots het vijfde album van Het land van Langvergeten. Tekstschrijver Makyo heeft de grote rustperiode hoofdzakelijk gebruikt om een opvolger te zoeken voor tekenaar Vicomte. De illustrator vond immers dat hij de serie had afgesloten met het vierde deel - De steen van de dwaasheid. Makyo dacht daar anders over. Hij had nog ideeën te over en vond in de onbekende Herenguel de juiste persoon om zijn nieuwe plannen in de inkt te zetten. En het resultaat is niet onaardig.
Fotograaf Thierry Jolinon is geobsedeerd door mysteries. Deze obsessie bracht hem in de voorgaande vier delen van Het land van Langvergeten al in veel netelige situaties. Thierry hallucineerde over een verborgen Middeleeuws koninkrijk en kwam daarom in een psychiatrische kliniek terecht. In het nieuwe verhaal mag hij de inrichting na een vijftal jaren verlaten - geheel in stijl met het lang uitblijven van dit vijfde deel. De wereld om hem heen is in al die tijd veranderd. Thierry haalt zijn auto en fototoestel op bij een vriend en rijdt om tot rust te komen naar een willekeurig plattelandsdorp toe. Daar ontmoet hij een mooie jonge vrouw die eenzelfde isolement uitstraalt als het zijne. Hij fotografeert haar in het dorpspark en raakt in de ban van deze vrouw die hij Ariadne noemt. Een nieuw mysterie is geboren.
Veel meer voorkennis is eigenlijk niet nodig. Als je eenmaal met lezen begonnen bent, laat Makyo's verhaal je niet meer los. De vakkundige opbouw verbergt een misschien toch iets te mager plot. Als je het boek dichtslaat spelen er twee gedachten door je hoofd: de verbazing over de mysterieuze aantrekkingskracht van het album, maar ook de onderbewuste gedachte dat er iets aan de vertelling ontbreekt. Deze laatste kronkel wordt versterkt door het open einde van Ariadne. Een zesde deel zal uitsluitsel moeten geven over de mysteries die Makyo opgeworpen heeft.
Over het tekenwerk vallen ook verschillende dingen te zeggen. Een feit is dat Herenguel een verzorgde en gedetailleerde stijl in de vingers heeft, die af en toe doet denken aan die van voorganger Vicomte maar ook aan het tekenwerk van Hislaire in Samber. Toch moet daarbij gezegd worden dat de tekenaar van dit vijfde deel af en toe wat mindere momenten kent. Hij is grafisch goed onderlegd, maar weet zijn mogelijkheden nog niet optimaal te benutten. Voorlopig verdient Herenguel echter het voordeel van de twijfel. In de volgende episode van Het land van Langvergeten krijgt hij de kans om zich volledig waar te maken. Dat deel komt er ongetwijfeld, want Makyo, die heeft nog ideeën te over.