Recensies

Het is stormachtig weer. Ergens aan de kust staan zes mensen rondom een geïmproviseerd kerkhof. Meerdere doden worden begraven. In één plaatje worden de gezichten van de zes overgebleven schipbreukelingen in close-up getoond. Iemand zegt 'amen'. Een verhaal vol teleurstellingen begint.
Het thema van het onbewoonde eiland is niet nieuw. Men neme een groep mensen, willekeurig samengesteld, geïsoleerd van de rest van de wereld en daardoor gedwongen met elkaar samen te leven. Je zult zien dat er zich typen uit distilleren die edelmoedig zijn of in en in slecht. Het werkt altijd, of het plot iets voorstelt of niet, het gaat om deze wetmatigheid.
Benoit Roels heeft geprobeerd er iets moois van te maken. Zijn sterke kant blijkt uit de mooie tekeningen, ondanks dat hij wat het scenario betreft weinig verrast. Wie de slechterik wordt en wie de edelmoedigen zijn, is al vanaf pagina één duidelijk. De kleuren zijn echter mooi gekozen en de sfeer die Vaarwel, mijn engel uitademt, is werkelijk stormachtig.
Waarom moet dan bij al dit fraais het scenario zo geheimzinnig zijn, soms tot het onbegrijpelijke toe? Het is niet omdat bepaalde personages in mogelijk latere delen van de serie Oknam terugkomen. Hun rol is tamelijk definitief in dit eerste deel. Het nut van de betekenisvolle dialogen tussen bij voorbeeld personage slechterik en personage goedzak ontgaat mij. Krijgen we in de loop van het album, de serie. wellicht, een verklaring voor de verstandhouding tussen die twee of is het volkomen logisch dat het lijkt alsof zij elkaar al veel eerder ontmoet hebben? Jammer, want zulke dialogen komen gemaakt over, en verstoren de gang in het verhaal. Alsof de lezer er extra van overtuigd moet raken dat het hier om een echt slecht personage gaat, die willekeurig een slachtoffer uitpikt om tot in het detail te treiteren.
Het blijft lastig om een eerste deel uit een reeks te bespreken. Hoe zal de serie zich ontpoppen, welke lijnen pikt Roels verder op om er een logisch geheel van te maken? Bij Oknam laat het zich erg moeilijk raden, temeer ook omdat de hoofdfiguur en tevens naamgever van de reeks weinig om het lijf heeft als 'round character'. Of wil Roels met haar nog alle kanten op kunnen? Ik weet het niet en het zal mij niet verbazen als Roels zichzelf afvraagt waar hij in hemelsnaam aan begonnen is. Vaarwel, mijn engel hinkt op te veel verschillende gedachten (schipbreuk, onbewoond eiland, de slechterik die om onduidelijke redenen de slechterik is, de wegloopster/vondeling, de dodelijke ziekte en natuurlijk de uit de lucht vallende liefde) om een spannend verhaal te zijn. Een beetje minder van alles en meer één lijn in het plot zouden de evenwichtigheid van dit eerste deel ten goede zijn gekomen.