Recensies

Om een goed verhaal te maken heb je een hoop nodig: een spannend gegeven, sympathieke of op z'n minst interessante karakters, onverwachte verwikkelingen, een levendige dialoog - een goeie tekenaar erbij en je bent een heel eind. De laatste maan van J.A. Parras, Serge Le Tendre en Rodolphe heeft op z'n minst dat laatste, Parras is geen fan-favoriet, maar tekenen kan hij wel. Hij doet dat dan ook al dertig jaar, zonder overigens tegen een successerie aan te lopen. Toen Giraud bij Pilote begon met Blueberry, tekende Parras al in een soortgelijke stijl de totaal onbekend gebleven avonturen van Billy Hattaway. Hoewel zijn tekenstijl kundig en zeker niet afgeraffeld is, bleef hij op een of andere manier veroordeeld tot B-series. Gedeeltelijk is dat zijn schuld. Hij kan maar geen sympathieke mensen tekenen. Zijn helden zien eruit als houterige Italiaanse en Duitse fotomodellen in slechte remakes van Amerikaanse B-films. En dat is eveneens het probleem van De laatste maan. Het is een aaneenschakeling van halfbakken clichés waar op geen enkele manier leven in geblazen wordt.
Het is 1947. De ambitieuze jonge belegger Pierre-Henri Dartois en zijn piloot Doyle storten neer in de Stille Oceaan en belanden op een eilandje dat bewoond wordt door wild dansende negers(!) die als de dood zijn voor het vulkaaneiland naast het hunne. De dappere helden gaan naar het eiland om hun vriend Jackson te zoeken (die eveneens in het vliegtuig zat maar niet met hen is aangespoeld) ondanks de waarschuwingen van de hopeloos gebroken taal sprekende wilden: 'Mara Toile, eiland zonder terugkeer. Vervloekt eiland. Jullie vertrekken, jullie nooit terugkomen! Niemand teruggekomen!' Een manier van spreken die ik m'n hele leven alleen nog maar ben tegengekomen in vertalingen van Franstalige stripalbums. In de krater ontdekken ze een groep verloren nazi's. In uniform uiteraard. Waarom zou je een uniform uitdoen omdat je Führer is verslagen? Met een uitvinding van een krankzinnige geleerde willen zij de maan op de Aarde laten storten zodat een door diezelfde geleerde genetisch gekweekt meester-ras na de wereldramp de planeet over kan nemen. Nadat die geleerde Pierre-Henri op een rondleiding langs alle machines heeft uitgelegd wat hij van plan is (dank u wel), weet hij de hele zooi op te blazen met behulp van de knappe minnares van de Duitse commandant die het hele plan eigenlijk niet zo meer ziet zitten. Belangrijke plotstappen zoals de omslag van de knappe Fraülein worden maar half verteld en ook de dialoog vervalt af en toe tot een soort strip-steno. We kennen alle clichés al, dus die hoeven blijkbaar niet meer verteld te worden. Het resultaat is een leeg boek, dat nooit, maar dan ook nooit in deze vorm voor deze prijs uitgegeven had mogen worden. Het enige wat je er aan overhoudt, is de vraag wanneer Parras eens een keer een echte strip mag maken.
N.B. De lettering is zoals we die gewend zijn van Lombard: schots en scheef en ongelijkmatig in het ballonnetje gekrast met een inktpennetje dat te weinig is schoongemaakt.