Recensies

Rod Serling begon iedere uitzending van zijn televisieserie met de gedenkwaardige woorden: 'There is a fifth dimension as vast as space and as timeless as infinity. It is the middleground between light and shadow. Between silence and superstition, and it lies between the pit of man's fears and the summit of his knowiedge. This is the dimension of imagination, it 'is an area which we call The Twilight Zone.'
Ergens midden op de oceaan ligt een minuscuul eilandje dat enkel bestaat uit een pier, een nietwerkende vuurtoren en een pension geleid door ene Sara en haar zoon. Wanneer Raul aanmeert wordt zijn belangstelling gewekt door Ana, de enige andere gast op het eiland. Ana wacht op iemand maar ze wil de opdringerige Raul niet vertellen op wie. Dat Sara een oogje op hem heeft doet de hopeloos verliefde Raul niets. In plaats daarvan maakt hij zichzelf keer op keer belachelijk bij Ana. Als een boot met twee mannen aanlegt komt Sara's onheilsprofetie uit, die zegt dat als drie boten tegelijk aanmeren vreselijke dingen zullen gebeuren.
Miguelanxo Prado schilderde dit verhaal in prachtige kleuren. Zijn stijl is in tegenstelling tot zijn satirische werk een stuk realistischer, hetgeen de broeierige sfeer van dit surrealistische drama ten goede komt. Ana is degene die opmerkt dat er meer aan de hand is. Voor haar is het eiland door zijn vorm een aarzelende grens tussen het tastbare en het mogelijke. Achter de waarneembare werkelijkheid gaat een vreemde onstoffelijke essentie schuil. Ongrijpbaar voor buitenstaanders. Ana heeft echter een glimp opgevangen van die andere realiteit door het ontdekken van een boodschap op de muur van de pier. De Twilight Zone-achtige ontknoping maakt het verhaal weer rond.
Rest mij echter nog de vraag waarom de vertaler de boodschap eerst onvertaald in het Frans laat om het in tweede instantie wel te vertalen.