Recensies

In Liefde in hologram vertelt Chris Lamquet in eerste instantie het verhaal van de voormalige Russische kosmonaut Viktor Soegarov, die nu romans schrijft. Maar in de strip worden veel meer verhalen verteld en als ze uiteindelijk allemaal bij elkaar uitkomen, gebeurt dat op een geforceerde manier. De stukjes van de puzzel vallen niet keurig op hun plaats, maar worden bijeengeharkt op een hoopje. Zo blijkt iedereen iedereen te kennen. Het 'toeval' bij voorbeeld, dat Soegarovs zus Svetlana actrice is en een filmrol kreeg aangeboden van zijn Amerikaanse contactpersoon. Met haar krijgt zij bovendien een verhouding. Ook heeft zuslief een verhouding met de uitgever van broerlief en ga zo maar door. Het spoor raak je gauw bijster.
Soegarov krijgt een bandje in handen gespeeld met daarop de krakende stem van ene Sig. Hij is haar al jaren geleden ergens in de ruimte kwijtgeraakt en Soegarov lijkt daar nog steeds onder gebukt te gaan. labiel als hij is loopt hij in de val van Amerikaanse onderzoekers om te eindigen als proefkonijn. Men experimenteert namelijk lustig met zijn op typische momenten zich oprichtende geslachtsdeel. Dit alles speelt zich grotendeels af in het 'behoorlijk linke' Rusland van tien jaar geleden.
Seks speelt een niet onaanzienlijke rol in Liefde in hologram. Met een vrij banale symboliek, want als Svetlana het over een stijve heeft, krijgt de lezer een stel kaarsen te zien. Voeg daarbij de her en der gedebiteerde pseudo-wijsheden en we lijken hier opnieuw te maken te hebben met het mislukte werk van een would be-intellectueel. Toch zou dat oordeel te hard zijn, want Liefde in hologram weet, ondanks het warrige verhaal, in elk geval te boeien.