Recensies

'Rubine heeft prachtige ogen, die ze niet alleen gebruikt om te flirten. Want hoewel Rubine een echte vrouw is, is ze ook een echte... detective. En ofschoon ze altijd met een oog naar de weegschaal in de badkamer kijkt, is het andere gericht op die van Vrouwe Justitia!'. Aldus een wervende flaptekst bij het eerste deel over het reilen en zeilen van een vrouwelijk lid van het politiekorps van Chicago. Van bovengenoemd trio verantwoordelijken is met name François Walthéry bekend geworden door zijn stripheidin Natasja, een welgevormde stewardess, die een gave heeft om zich steeds in de nesten te werken. Op datzelfde stramien wordt bij Rubine voortgeborduurd. Met dien verstande, dat acties en taalgebruik duidelijk zijn aangepast aan de negentiger jaren. Dat betekent een overkill aan onomatopeeën en grofstoffelijke taal.
Het broertje van Rubine is een computerdeskundige, die samen met een aantal vrienden als tijdverdrijf het 'hacken' beoefent. Op verzoek van de directie van een televisiestation werken zij mee aan een programma over de kwetsbaarheid van elektronische beveiligingssystemen. Helaas komen zij daarbij op het werkterrein van een bende maffiosi, die via een computernetwerk drugs leveren aan kroegen. Er worden flinke klopjachten opgezet om de vrienden te elimineren. Ten einde raad roept broer de hulp in van zus; met groots vertoon en wapengekletter stort zij zich in de strijd, wordt met de regelmaat van de klok gemolesteerd en gemaltraiteerd, maar 'je maintiendrai' en zo hoort het ook in een onwaarschijnlijk stripverhaal. De samenstellers hebben getracht om de doldwaze situaties te larderen met de nodige relativerende humor. Hun pogingen zijn gestrand in het debiteren van (ook hier weer) een overdaad aan stereotiepen. De tekenstijl is semirealistisch. Het is te voorbarig om op grond van deze eersteling een definitief negatief oordeel te vellen. Met argusogen zal de verschijning van deel 2 in de gaten worden gehouden.