Recensies

In 1980 verscheen in Nederland het eerste deel van De avonturen van Jim Cutlass. Een westernreeks die Jean-Michel Charlier en Jean Giraud naast Blueberry opgezet hadden om snel fortuin te maken. Het duurde elf jaar voordat een tweede deel verscheen. Ditmaal met een nieuwe tekenaar, Christian Rossi. Halverwege het schrijven van dit verhaal overleed Charlier, zodat Giraud zich genoodzaakt zag de pen van hem over te nemen. Ook het derde deel is van zijn hand.
De witte alligator pikt de draad op na de rommelige gebeurtenissen uit De man van New Orleans. Daarin konden we lezen hoe Cutlass ternauwernood ontkomt aan een lynchpartij nadat hij op het spoor van de Ku Klux Klan is gekomen.
In het nieuwe verhaal staan de zaken er voor hem bepaald niet beter voor. Hij moet voor de krijgsraad verschijnen om zich te verantwoorden voor de ravage die in New Orleans is aangericht. Zijn nichtje Carolijn Swift ligt in een ziekenhuis te herstellen van een schouderwond, opgelopen bij de actie om Jim te redden. Op hun plantage Cypruslodge stagneren de werkzaamheden door een gebrek aan hout. Dit probleem is de katalysator voor een hele reeks gebeurtenissen. Op zoek naar hout wordt de voorman op gruwelijke wijze vermoord. Cutlass ontsnapt uit detentie maar loopt zijn nichtje mis, die na ontdekking van het in tweeën gehakte lichaam van de voorman de moerassen in vlucht. Op de hielen gezeten door het leger belandt Cutlass in hetzelfde moeras. Daar ontglipt hij aan de kaken van een reusachtige witte alligator, die hij eerder op een afbeelding zag in een boek over de geschiedenis van Cypruslodge. Het mysterie verdiept zich want een afbeelding van dezelfde alligator is ook opgedoken bij een moordpartij op een plantersfamilie. Hoe de vork precies in de steel zit blijft onduidelijk. Cutlass belandt nog midden in een bijeenkomst van Klan-Ieden en bemerkt dat ook zij flink de schrik te pakken hebben van het witte monster.
Qua actie en spanning komt de lezer in ruime mate aan zijn trekken in dit goed uitgebalanceerde verhaal. Cutlass is in dit album verworden tot een gedeserteerde misdadiger à la Blueberry. Niet origineel, maar het levert wel een goed verhaal op. Rossi kwijt zich met verve van zijn taak als tekenaar en de vraag is of beide auteurs dit album nog kunnen overtreffen.