Recensies

Taxandria is een verwarde stad die onderworpen is aan de dictatuur van het eeuwige heden. Een wereld waar klokken en horloges zijn afgeschaft, beelden zijn er ook niet meer, en vrouwen zijn verbannen naar de Tuin der Zaligheden. Door dit barokke decor slentert een kind. Hij overschouwt de sporen van de grote ramp: halfvernielde gebouwen, scheefgetrokken gevels, verlaten straten... De geschiedenis van Taxandria zal hij ontdekken in een boek.
En u ook. Herinneringen aan het eeuwig heden is de vrije variatie te boek van de geplande animatiefilm Taxandria van Raoul Servais (Oostende, 1920). Servais, de Eddy Merckx van de Belgische getekende film, met bekroonde korte films als Harpaya (Cannes, 1979) op zijn palmares, ziet uiteindelijk de voltooiing van zijn eerste avondvullende speelfilm naderen. In de sprookjesachtige prent wordt een combinatie van realiteit en animatie gebruikt. Het grafische concept van de film werd ontwikkeld door François Schuiten (Brussel, 1956). Schuiten stond eerder, samen met BenoÎt Peeters, in voor de strips De muren van Samaris, De koorts van Urbicande, De toren en Brüsel. Met zijn broer Luc werkt hij al jaren aan de cyclus 'Holle Aardes'.
Zolang de film niet op het scherm komt, wordt u zoet gehouden met het prentenboek Herinneringen aan het eeuwig heden. Het is een neerslag van flarden uit de film en brengt - alweer - een nogal onsamenhangende impressie van een wazig verhaal. Niettemin is dit het eerste boek waarin duidelijk wordt dat Schuiten en Peeters zich beter niet aan strips zouden wagen. Gedeeltelijk lieten ze dat al blijken in hun strips zelf door uiterst hermetische albums te maken en warrige vertelstructuren te ontspinnen. Vaak leidde dat tot volstrekt onleesbare verhalen, en ook 'Herinneringen' loopt niet recht vooruit, maar de wisselwerking van prachtig verzorgde, duizelingwekkend mooie tekeningen met fraaie handgeschreven ondertitelingen werkt wonderwel. Voor het eerst is dit een Peeters & Schuiten-boek dat op een oogstrelende manier tentoonspreidt hoe fors de talenten ontwikkeld zijn van deze twee grote namen. Verwonderlijk is evenwel dat ze om dat te bewijzen géén strip gebruikt hebben. Uiteraard is de onrechtstreekse inbreng van Raoul Servais ook hier niet te onderschatten, maar zijn aanpak wordt toch overschaduwd door de zo typische krijt- en pasteltekeningen die een omzetting zijn van de hallucinante beelden uit de film. Een film die gokt op een verrassingseffect, die hoopt de eerste te zijn met een volledig nieuwe tekenfilmprocédé en probeert de Amerikanen te vlug af te zijn. Afwachten...