Recensies

Voor wie de reeks Kronieken van de onlogica van Norma en Miguelanxo Prado nog niet kent, zal het derde deel van deze serie een verrassing zijn. Het full-colour tekenwerk is mooi en de korte verhalen zijn geinig, maar het is vooral de sfeer die van dit album meer maakt dan het zoveelste leuke stripboekje. In deel drie staan twaalf korte satirische vertellingen van een pagina of vier. Het zijn milde parodieën op moderne maatschappelijke verschijnselen als vakantie in derde wereldlanden, pikant ondergoed kopen voor je vriendin en de problemen rond het vinden van een parkeerplaats in de grote stad.
De kleine mensen in deze vertellingen zijn de onwillige speelbal van de onzichtbare krachten die ons moderne leven bepalen. Het noodlot anno nu. Door de rust waarmee de verhalen worden verteld, heb je altijd sympathie voor de hoofdfiguren; zelfs al is het een reclamejongen die z'n vriendin naakt in de sneeuw wil fotograferen voor een reportage. Je weet dat het slecht met hem zal aflopen.
In gedekte, maar levensechte kleuren laat Prado zijn figuren echt acteren. Op hun gezicht valt de wanhoop af te lezen waartoe de wendingen van het noodlot hen voeren. Rechte lijnen zijn er bijna niet (ook de kaders staan schots en scheef) en dat is fijn. Te veel rechtlijnigheid zou de verhalen te koud hebben kunnen maken. Hier en daar is in kleur getekend en hoewel deze techniek niet nieuw is, past Prado haar effectief toe.
Natuurlijk is de Spanjaard Prado niet de eerste tekenaar die sketches op papier tekent. In Frankrijk zijn Boucq en Goossens hem voorgegaan en zelfs het werk van Gotlib zou je in die categorie kunnen scharen. Maar wat Prado onderscheidt is de menselijkheid van zijn personages en, ondanks de titel, de interne logica van zijn werelden. Als in het eerste verhaal een inspecteur van de belastingdienst de drie heksen uit Macbeth vraagt een betere boekhouding van hun bedrijfje bij te houden, kunnen zij zich daar niet tegen verzetten. De (on)logica ervan is niet te weerleggen.
Hoe goed ik het werk van met name Goossens ook vind (waarom zijn goddelijke kleurenalbum niet wordt uitgegeven en dat van Prado wel, snap ik niet: zijn invloed als tekenaar en humorist is in Frankrijk groot). de kronieken van Prado zijn bevattelijker en minder afstandelijk. De vaagheid, die alles wat uit Frankrijk komt lijkt te beheersen, ontbreekt hier gelukkig. Ook de dialoog is scherp en vol extra geintjes. Het is wel jammer dat uitgeverij Arboris zowel de vertaler als de letteraar niet noemt, want beiden verdienen in deze dagen van beunhazerij op dit vlak grote lof.
Al met al een stille topper, al heb ik met dit soort albums al snel het probleem dat 48 pagina's veel te weinig is en de prijs (met harde kaft - en ik zou niet anders willen) toch wel wat aan de hoge kant. Leuk om cadeau te krijgen.