Recensies

Net als het jongetje in De blikken trommel van Günter Grass heeft de jeugdige hoofdpersoon in dit boek besloten niet langer meer te groeien. Zijn omgeving ziet daarin aanleiding om hem grondig te pesten en te haten waardoor er een deprimerende - af en toe wat oversentimentele - atmosfeer in dit boek hangt. De grauwe, sobere kleuren en tekeningen versterken deze sombere uitstraling.
Het aardigste van dit album is dat het belangrijkste personage uit deze strip van tekenaar/scenarist Jean-Charles Kraehn, in tegenstelling tot zijn omgeving, niet uitgesproken goed of slecht is. Daar waar zijn oogappel lief en mooi is en zijn vijanden laaghartig en vals zijn, is Sprinkhaan soms beminnelijk, zielig en alleen en soms weer kwaadaardig en rancuneus. Dat maakt hem, en dus het stripalbum, boeiend. De tijd waarin het verhaal zich afspeelt is onbestemd maar ligt, aan de goedverzorgde tekeningen te oordelen, waarschijnlijk tussen het einde van de zeventiende en het begin van deze eeuw. Dat versterkt samen met de grote hoeveelheid rampen, leed en onbegrip die over de hoofdrolspeler wordt uitgegoten het idee dat er eigenlijk een bekend soort verhaal verteld wordt: dat van het genre van David Copperfield, Oliver Twist en Alleen op de wereld. Het is daarom ook zeer waarschijnlijk dat het aan het einde van deze veelbelovende reeks toch nog allemaal goed komt met Sprinkhaan.