Recensies

Bij het verschijnen van Soda 3 schreef een teleurgestelde recensent in Stripschrift 247 dat een veelbelovende serie in de knop gebroken leek. Bruno Gazzotti had het tekenwerk van Luc Warnant overgenomen en dat had kwalijke gevolgen voor de serie. Terecht wees de recensent erop dat Soda 3 de hooggespannen verwachtingen niet waar kon maken.
Met dit daverende vierde deel hebben Tome en Gazzotti het pessimisme van de recensent echter volledig gelogenstraft. Na een moeizame aanloop is Gazzotti er in geslaagd zich het personage van Soda, de als priester vermomde politieman, eigen te maken. Daarbij heeft zijn karakter echter wel een kleine metamorfose ondergaan. De schuchtere Soda heeft nu voorgoed zijn inspecteur Canardo-imago afgeworpen en is een keiharde, niets ontziende agent geworden. Sommige lezers zullen deze transformatie betreuren maar ook zij zullen moeten toegeven dat deze herboren en dynamischer Soda naadloos past in het uitgekiende scenario.
In het begin van het verhaàl worden door Tome schijnbaar achteloos wat lijntjes uitgegooid die aan het einde echter feilloos in elkaar gevlochten worden. Zelfs de ogenschijnlijk onbelangrijke randfiguren die aldus aan het begin geïntroduceerd worden, blijken later een wezenlijke rol te spelen. De rode draad van het verhaal is echter Soda's jacht op een huurmoordenaar die hij min of meer toevallig op het spoor komt. Deze jacht bestaat uit breed uitgemeten achtervolgingen en woeste schietpartijen. De overdaad aan adembenemende actie speelt zich in een moordend tempo af en wordt door Gazzotti fabuleus in beeld gebracht. Niet alleen het scenario maar ook de sterk op Amerikaanse politiefilms geënte cameraregie maken van Soda 4 een Dirty Harry op zijn best.