Recensies

Alweer het tweede album uit de reeks Verhalen uit de Megasteden, een serie die speelt in de wereld van de beruchte Judge Dredd. In deel één speelde Dredd al een bescheiden rol, in Shamballa is hij maar vijf plaatjes lang te zien. De hoofdrol komt voor rekening van één van zijn ondergeschikten, de telepate Cassandra. Zij en haar collega uit het Russische Oost-Mega 2 (Grant laat de Russen elkaar nog steeds met kameraad aanspreken en overal hangen posters van stoere arbeiders) krijgen te maken met geheimzinnige beren en panters die zowel judges als weerloze burgers om zeep helpen. Het verschijnen van deze dieren valt samen met andere vreemdsoortige fenomenen, als mensen die apestaarten krijgen en massale spookverschijnselen van vermoorde dissidenten in Zuid-Amerika.
Samen met twee professoren reizen Cassandra en Mikhael (de agent uit Oost-Mega 2) naar Tibet, waar de vermoedelijke bron van alle ellende zich bevindt. Ver voor de officiële jaartelling heeft een primitieve stam daar de onderaardse stad Shamballa gevonden. De Verboden Kracht van Shamballa kwam daarbij in handen van de kwaadaardige Dero's, die nu langs mystieke weg proberen de wereld te veroveren. Na diverse aanslagen op hun leven bereiken de vier de ruïne van Shamballa, waar ze het met de Dero's aan de stok krijgen. Ze vluchten een gewijde ruimte in en ontdekken daar niemand minder dan... de koning van de wereld.
Hoe het verder gaat zal ik u niet verklappen, niet in de laatste plaats omdat ik daar het fijne ook niet van begrepen heb. Alan Grant heeft namelijk te veel fantastische elementen op een hoop geveegd en deze met een mystieke saus overgoten om nog een overzichtelijk verhaal te kunnen vertellen.
Gelukkig maakt het tekenwerk van Arthur Ranson een boel goed. Dit album geen airbrush, maar een heldere, aantrekkelijke pentechniek die elk gezicht een duidelijk karakter meegeeft. Zijn pagina-layout is rustig en geeft de lezer bedrieglijk lang de indruk dat hij begrijpt waar het verhaal over gaat. Cassandra's portret op de achterzijde van het album werd vermoedelijk te saai voor de voorzijde bevonden. Daar is wel wat voor te zeggen, maar ik zie het toch liever dan het gewapende meisje van plezier dat nu in olieverf de cover siert.