Recensies

Peter de Wit maakte met Hanco Kolk van het zesde deel van Gilles de Geus het Album van het Jaar. Zoiets maakt de lezer extra benieuwd naar het solowerk van deze prijswinnaar. Handig daarom dat net nu het vierde deel is verschenen van De familie Fortuin, getiteld Hèhè!
De thematiek van deze tweepagina-gagstrip uit Sjors en Sjimmie heeft een kleine metamorfose ondergaan: van het klassieke buurmannen-tegen-elkaar-thema naar het al even klassieke familie-thema. Buurman Frispeer is verhuisd en de familie is voor geniepigheden, bloedvergieten en ongebreidelde handelsgeest op zichzelf aangewezen. In de geregeld opduikende Van Dale van de Kinderbescherming vinden zij een wat assertiever slachtoffer.
De episodes lopen nogal uiteen, in karakter en kwaliteit. De familie Fortuin bestaat uit Jan & Mien, hun negen zoons en een dochtertje. Vooral omdat het mannelijk nageslacht zowel uiterlijk als karakter-technisch niet uit elkaar te houden is, spreken de avonturen van dit grut niet zo tot de verbeelding. De strip wordt pas echt leuk, en dan vaak ook ècht leuk, als de zaken uit de hand lopen. Vooral de zakelijke drang van Pa kent dan geen grenzen en de gevolgen zijn bizar en hilarisch. De Japanners onder de traploper in Hotel Fortuin, Moe op zoek naar medische bijstand en een ongewild uitstapje naar de drugshandel leveren dikke pret op.
Hoewel Mad-grootheden als Don Martin en Sergio Aragonés soms wel erg nadrukkelijk over de schouder meekijken, oogt de tekenstijl prettig en is hij vooral effectief bi; de over-de-top-getrokken scènes. Als Peter de Wit oppast dat de strip niet in Doorzon-achtig vaarwater komt en vooral zijn wilde fantasie blijft aanboren, kunnen we nog een hoop plezier tegemoet zien.