De opening van dit album is als een spannend jongensboek: een vrouw overlijdt als gevolg van een verdacht auto-ongeluk en drie jonge vrouwen gaan op zoek naar de mysterieuze geschiedenis achter deze vrouw. Wat volgt is een onontwarbaar geheel aan oude familieconnecties, opgegraven stoffige documenten en vage lijntjes die gelegd worden om duidelijk te maken dat er wel degelijk een verband bestaat tussen het verleden van de drie jonge vrouwen en de overledene. Weinig verhelderend is dat de vrouwen akelig veel op elkaar lijken en ook alle drie een tuttig brilletje op het puntje van de neus dragen. Wat dat aangaat lijkt tekenaar Pierre Wininger de tik van Jean Graton te hebben overgenomen, die eveneens al zijn figuren min of meer hetzelfde uiterlijk meegaf. Het scenario van Marie-Charlotte Delmas past goed in collectie De zwarte loge waarin dit album is ondergebracht. Mystiek, godsdienst, geheime genootschappen en kwade krachten zijn de gebruikelijke ingrediënten van deze verzamelreeks. Het nadeel van een vrij complexe verhaalintroductie als deze is dat het de aandacht maar met moeite kan vasthouden. De serie zou daarom meer actiemomenten of verrassende wendingen mogen hebben. Wininger, die ook al niet echt scoorde met de reeks Nikodemus Wittebrink (op scenario van Jean Permentier) verdient beter, want behalve de koppen weet hij wel degelijk sfeer aan te brengen. Zolang de aangeleverde scenario's echter niet verder komen dan een strijd van Wachters van de Tijd tegen de Dienaren van de Schaduw, krijgt hij nog lang geen stevige voet aan de stripgrond.