Recensies

De gebeurtenissen in dit in een schematisch realistische stijl getekende stripverhaal spelen zich af op een oude Aarde, beschenen door een stervende zon, zoals in het fantasy/sf-metier zo voortreffelijk neergezet door de auteur Jack Vance.
De naar de wel zeer bekende naam V. Eylaan Lawrence luisterende held weet tezamen met een galeiboef - genaamd Fouad Naim - te ontsnappen uit een strafkamp, waar hij gedurende negen lange jaren heeft zitten wegrotten. Deze Lawrence wordt geteisterd door een parasiet, die zijn schouder bedekt en zijn ingewanden aantast.
Een verdorven magiër zou de aangewezen persoon zijn deze held te bevrijden van dit stigma. Echter ook hier blijkt alras, dat in het door de auteur geschapen universum geen ruimte is voor liefdadigheid. Een ervaring rijker, een illusie armer, maar ook een dode magiër op hun levenspad, laat het tweetal achter in de zinderende woestijn. Op naar het volgend adres, een eerste klas genezeres, tevens moeder van een schone dochter, wier hart spoedig zal smelten voor de getormenteerde Lawrence, moet verlossing aanreiken. Voordat de vrouw met haar edelmoedige werk kan aanvangen, wordt dit ernstig verstoord door de komst van de Prins der Dieven, Koning der Schurken en Vlegels, Grote Heer der Streken enzovoorts, enzovoorts, de Emerald Mongolfjer, die vele pogingen in het werk stelt om Lawrence en zijn kompaan om slechts hem bekende redenen uit de weg te ruimen. Vernuft redt het duo en opgetogen over zoveel mazzel zetten zij zich op het spoor naar Warzazanne, alwaar de panacee zou moeten worden gevonden. De Emerald dwarsboomt dit nobele streven door onder meer het ontvoeren van de dochter van de genezeres. Door deze daad tracht hij Lawrence en Fouad in zijn macht te krijgen en te vernietigen. Open einde deel 1.
Het zou te ver voeren Téhy te beschuldigen een epigoon te zijn van Philippe Druillet, maar het is zeker dat hij goed gekeken heeft naar de wijze waarop Druillet zijn stripheld Lone Sloane tot leven heeft gewekt. Dit laatste is Téhy in dit eerste deel van De parasiet niet gelukt. Zijn personages zijn sjablonen. Dat is des te schrijnender, daar Téhy vooral de tekeningen wil laten spreken en de tekst als middel voor dit doel gebruikt. Daarbij laat hij toch te veel niet gezegd. Dit stripverhaal wekt daardoor de indruk mysterieus en mystiek te zijn, maar dat draagt niet bij tot luciditeit.
Op naar deel 2, wellicht biedt dat meer soelaas.