Recensies

Tot dusver werden de avonturen van Bernard Prince zo spannend verteld, dat de gelijkenis met een andere beroemde stripreeks niet opviel, maar na het lezen van dit album zullen veel lezers de schellen van de ogen vallen.' Die padvinderachtige held met zijn opvallende haardos... Zijn bebaarde, vloekende drinkebroer van een vriend met de onafscheidelijke kapiteinspet op het hoofd... Aan wie doen die toch denken?
Hoe dan ook, duidelijk is dat tijdens het schrijven van dit verhaal Kuifje en de Picaro's vlak naast Michel Gregs schrijfmachine heeft gelegen. De overeenkomsten zijn legio. Ook hier is het decor een Zuidamerikaanse bananenrepubliek, waar een sympathieke groep revolutionairen een doortrapte dictator uit het zadel wil wippen. Ook deze dictator voorziet, dat onze helden een belangrijke rol bij zijn onttroning zullen spelen en bergt ze daarom op in een luxe hotel, waar hij ze in de gaten kan houden met microfoons en verborgen camera's. Net als Kuifje heeft Bernard Prince de apparatuur direct in de gaten. Kuifje gebruikt een radio om niet afgeluisterd te kunnen worden, Bernard een scheerapparaat. Wie daarna Barney Jordan via een monitor een glas whiskyin ziet schenken, vraagt zich af of het om Loch Lomond-whisky gaat. Dat is immers het merk dat Haddock drinkt, wanneer hij door kolonel Esponja's camera wordt begluurd. In Kuifje en de Picaro's steken de revolutionairen zich in feestkostuum en maken gebruik van het carnaval om ongemerkt het paleis van de dictator binnen te dringen. Wanneer dezelfde verkleedpartij in De dinamitera plaatsvindt, vraag je je af wat hier (behalve plagiaat) de zin van is. Het is op dat ogenblik niet eens carnaval, zodat de dictator direct in de gaten heeft wat er aan de hand is. Evenals de veel grappiger Jansen en Jansens worden daarna Bernard en zijn makkers naar het schavot geleid om daar terecht te worden gesteld. Het zal niemand verbazen dat ze op het nippertje aan de dood ontsnappen.
Een tweede 'Picaro's' was nog te vergeven geweest, als Greg rond Hergés verhaalelementen een spannende plot had gebouwd. Helaas zijn bovengenoemde scènes verreweg de interessantste van het album. Het gegeven waaruit nog iets had kunnen groeien, het weerzien van Barney Jordan met zijn vrouw en dochter, wordt afgeraffeld en had beter achterwege kunnen blijven.
Over de tekeningen kan ik kort zijn. Edouard Aidans was al geen Hermann en is dat in De dinamitera minder dan ooit. Zijn tekenwerk is bloedeloos en geforceerd en kan zelfs niet in de schaduw van Hermanns eerste opvolger Dany staan.
Het is spijtig, dat Greg het fatsoen niet heeft gehad om zijn helden op het schavot uit hun lijden te verlossen. Nu moet gevreesd worden voor nieuwe albums in deze reeks. Het zou me niks verbazen als volgend jaar Bernard Prince en de juwelen van Bianca Castafiore al uitkwam.