Het tweede deel van inmiddels tot drie delen uitgegroeide serie rond Mademoiselle J, waarmee het Robbedoes-universum een nadere invulling krijgt van de eigen 20ste-eeuwse geschiedenis volgens de vrouwelijke lijn, begon in 1938. Het jongste deel wordt op het omslag prominent gedateerd op 1945. Daarmee lijkt de suggestie gewekt dat deze reeks als het ware over de oorlogsjaren heen zou springen. Niets is minder waar. Het verhaal begint in 1960. Hier treffen we oom Paul (een slordigheid in de vertaling aangezien het iconische Dupuis-personage Oncle Paul in het Nederlands altijd als Oom Wim werd gepresenteerd) die in een buitenwijk van Charleroi – die de nabijheid doet vermoeden van de aloude uitgeverij Dupuis – aan nieuwsgierige kinderen vertelt over de moedige daden van Juliette tijdens de Duitse bezetting van Frankrijk. Parijs is het decor voor de verzetsactiviteiten van de hoofdpersoon die zich geconfronteerd ziet met de tegenstelling tussen een nietsontziende nazi-functionaris en een Duitse officier die zich als militair enigszins buiten de politiek zou kunnen houden. Aansluitend bij het beeld van de bezetting, dat hier vooral gekarakteriseerd wordt door een focus op de Jodenvervolging, bestaat het scenario van Yves Sente bovenal uit een speurtocht naar Juliette’s weggevoerde joodse vriendin Lea. Dat voert de lezer langs intrieste taferelen bij de terugkeer in Parijs van overlevenden uit de concentratiekampen en langs onthutsende taferelen in de recente bevrijde kampen Auschwitz en Majdanek. Het spoor voert vervolgens naar Djorkajev, een soldaat uit het Rode Leger die zich mogelijk diep in Siberië ophoudt. De speurtocht daarheen doet denken aan Wild West-taferelen, die in deze context vanwege hun avontuurlijkheid wat onwennig aanvoeren, maar niettemin vaart verlenen aan het verhaal, getekend door Laurent Verron. Dat daarmee geenszins geprobeerd wordt het leed van Lea’s verblijf in de vernietigingskampen weg te gummen blijkt uit de daaropvolgende scène in de rechtbank waarin de Franse betrokkenheid bij het antisemitische bewind van de nazi’s wordt onderstreept. Dat een eenduidig happy end, ondanks enkele daartoe aangevoerde verhaalingrediënten, ontbreekt bevestigt dat de makers oog hebben voor de complexiteit van deze directe naoorlogse geschiedenis die ze zodoende van de achtergrond naar de voorgrond verschuiven.