Hoofdpersoon Ben is tekenaar, hij heeft een ideetje voor een verhaal: mensen worden toch gemaakt uit klei? Daarmee schaart hij zich in een lange rij van vertellers van scheppingsverhalen, van Bijbel tot Koran en van Prometheus tot... Play Doh, speelgoedklei voor kinderen (op een religieuze site las ik dat kinderen graag met klei spelen omdat hen dat aan de schepping herinnert!). Ben en zijn vrouw, óók een hoofdpersoon, hebben ‘vruchtbaarheidsproblemen’ en daarmee krijgt dat verhaalidee gelijk diepgang. Een heel slimme en creatieve aanpak van de Vlaming Benjamin Leroy, die overduidelijk flink lijkt op personage Ben. Zonder die klei-laag zou het misschien een zoveelste beeldroman over doorstaan medisch leed worden, vooral interessant voor mede-lijders. Het verhaal over de zo gewenste zwangerschap zien we in blauwe prenten, het fantasieverhaal over de klei-mens in zachte, bruine tinten, waar Ben echte klei in verwerkt. Humorvol zijn de scènes bij de vruchtbaarheidskliniek, waar sperma ‘geleverd’ moet worden. blauwe vrijpartijen om zwanger te worden gaan over in klei-bruin: het kleimensje dat gevormd wordt, komt niet tot wasdom: weer een teleurstelling voor Mina en Ben. Heel mooi verwisselt Leroy van kleur, en dus van verhaal-laag. Dan volgt de diagnose: Ben heeft traag zaad. Dat taboe wordt geslecht, een stoere vriend bekent stiekem ook traag zaad te hebben. Volgen vooral voor Mina zware tijden, die culmineren in een magnifieke scène waarin een klei-Mina haar klei-moeder ontmoet: ‘Mama!’ ‘Meisje! Kom je boetseren?’
En dat kleimensje wordt blauw geboren.
Wanneer Ben een tweede kind wil, maar Mina niet, om begrijpelijke redenen, is het weer de kleiwereld die Ben vrede laat krijgen met Mina’s besluit.
Een mooie roman, waarin Leroy een parallel universum inzet om grip te krijgen op de kinderwens van Mina en Ben ( en van zichzelf).