'Eindelijk een graphic thriller!', zo kondigt Oog & Blik/Bezige Bij De sluipschutter aan. De uitgever blijkt dus niet op de hoogte van verschenen stripboeken als Hongaarse rapsodie (Giardino), Hellevaart (Collins & Rayner), Bloednacht (Hyman, Matz & Thompson) of Shutter Island (De Metter & Lehane), laat staan van de eerdere stripthrillers van Jacques Tardi zelf. Bij voorbeeld De laatste der laatsten (met Daenickx), Het geheim van de wurger (met Siniac), Kleine West Coast blues (ook met Jean-Patrick Manchette als scenarist!) of de Tardi-boeken naar de romans van Leo Malet, met Nestor Burma in de hoofdrol. Publicitaire luchtfietserij, onwetendheid of slechts minachting voor de striplezer? Gelukkig bestaan er nog stripinformatiebladen.
De sluipschutter vertelt het trieste verhaal van de teloorgang van een huurmoordenaar. Martin Terrier is na een liefdeloze jeugd en een onmogelijke liefde voor Alice - hij wordt door haar rijke vader vernederd - in het leger gevlucht. Hij wil binnen tien jaar fortuin te maken om dan als waardige partij alsnog met haar te trouwen. Alice (niet Anna, zoals in de persaankondiging staat vermeld) belooft op hem te wachten. In het leger wordt Martin via zijn vriend Stanley als huurmoordenaar gerecruteerd. Na een voorspoedige carrière besluit hij te stoppen en zijn aanbeden vriendin op te sporen. De plannen lopen niet zoals verwacht, zijn gespaarde geld blijkt verduisterd, familie van één van zijn slachtoffers zint op wraak en Alice blijkt getrouwd (maar niet erg gelukkig). Meer vertellen zou het leesplezier bederven.
De sluipschutter is opnieuw een sfeervol en boeiend verhaal in de vertrouwde Tardi-stijl, zeer de moeite van het lezen waard, al is het wel op een erg klein formaat uitgegeven. Wel valt steeds meer op dat Tardi in tegenstelling tot zijn mannelijke helden, bij de vrouwelijke hoofdpersonen slechts de keus schijnt te hebben uit een stuk of vijf typen. Dat is overigens nog altijd meer dan het aantal dat Milo Manara inspireert.