Ook Griekenland kent de blues: rebetiko. Deze muziek, een samensmelting van elementen uit de Europese, Byzantiijnse en de Ottomaanse muziek, ontstond in de jaren 1920, volgens de legende vooral in de toenmalige coffeeshops en in de gevangenissen van Griekse steden. Rebetiko, gespeeld met bouzouki en gitaar als basisinstrumenten, maar vaak aangevuld met klarinet, viool, accordeon en tamboerijn was de muziek van de ontwortelden in Griekenland, de mannen die van het platteland naar de grote stad waren getrokken. En ook de muziek van de vluchtelingen uit de vroegere Griekse stad Smyrna, die in 1922 door de Turken onder leiding van Atatürk werd veroverd en werd omgedoopt in de Turkse stad Izmir.
Liederen over de smart van de ballingschap, de romantiek van de havens, de geneugten van hash, de nachtelijke zwerftochten en de ongelukkige liefdes: striptekenaar David Prudhomme raakte er door geïnspireerd en maakte er bijzonder sfeervol en boeiend verhaal over in een aangenaam sloom tempo, met de nodige uitweidingen. Rébétiko is losjes gebaseerd op de avontuurlijke levens van enkele beroemde rebetiko-muzikanten. Het verhaal, dat zich afspeelt in het maatschappelijk zeer onrustige Griekenland, waar in 1936 de fascistisch angehauchte dictator Ioannis Metaxa Metaxa aan de macht is, heeft de rebelse bouzoukispeler Stavros als hoofdpersoon.
Prudhomme, geen Griek, geen muzikant en een ex-roker, brengt een indrukwekkende ode aan de subcultuur van deze rebelse muzikanten en slaagt er meesterlijk in dronken of stonede personen neer te zetten. Ook zijn tekeningen van spelende muzikanten en elegant dansende dikke mannen zijn zeer treffend.