Celluloid is een tekstloze erotische grafische roman van de Engelse fotograaf, illustrator, vormgever, muzikant en filmmaker Dave McKean (Maidenhead, 1963).
Een vrouw komt thuis, waarschijnlijk na een reis want zij draagt een koffer in haar hand. Zij roept of er iemand thuis is (er wordt een man afgebeeld in de tekstballon) maar als dat niet het geval is belt zij hem. Een spoedige ontmoeting blijkt niet mogelijk. Daarna gaat zij in bad en als zij zich vervolgens door het huis lopend afdroogt ontdekt zij een filmprojector. Nieuwsgierig speelt zij de film die er in zit op de muur af en zij wordt behoorlijk opgewonden door de beelden die voor de lezer nog tamelijk wazig zijn. Dan verbrandt de film in de projector en wordt er een deur geprojecteerd op de muur. Nieuwsgierig loopt de vrouw naar de deur toe die blijkt te kunnen worden geopend. De vrouw treedt á la Alice in Wonderland een onbekende wereld binnen die doordrenkt blijkt van erotiek. Later komt ook de man in de (lege?) woning en ook hij ontdekt de projector...
De al vaak onderscheiden Dave McKean weet met collages, pentekeningen, fotomontages, gevonden voorwerpen en digitale manipulatie een zeer herkenbare eigen stijl te realiseren. Daarbij werd hij volgens eigen zeggen onder meer beïnvloed door José Antonio Muñoz en Lorenzo Mattotti, maar lezers van de fascinerende en esthetisch bevredigende roman Celluloid zullen ongetwijfeld ook verwijzingen ontdekken naar kunstenaars als Egon Schiele, Paul Delvaux, Hans Bellmer en Salvador Dali.
McKean, die vooral bekendheid kreeg door zijn samenwerking met Neil Gaiman (Sandman) en zijn omslagen voor de serie Hellblazer van uitgeverij DC Comics, illustreerde onder meer muziekalbums van Tori Amos, Alice Cooper, The Rolling Stones en John Cale.
In 1998 kwam zijn bijna 500 pagina’s tellende meesterstuk Cages uit, een grafische roman over een schilder, een muzikant en een schrijver die in hetzelfde appartementencomplex wonen en wier levens raaklijnen krijgen. Naast boekomslagen en illustraties voor kinderboeken werd zijn werk ook in de The New Yorker gepubliceerd.