Achter een grote waterval in een verborgen vallei van de fictieve streek Malaskar valt een jonge arend uit het nest; gedoemd te sterven ten faveure van zijn broer, die uitgroeit tot een extra grote en sterke arend. Een jonge indiaanse jongen neemt de identiteit van de gevallen arend aan en zo ontstaat een telekinetische band tussen de vogel en de jongen; het worden 'broer'-zeggers. Een gegeven dat zo ongeloofwaardig is dat het in de meeste media geen basis zou kunnen zijn voor een verhaal. Toch heeft uitgeverij Casterman genoeg vertrouwen in maker Benoît Sokal om er een nieuwe serie mee te lanceren: Kraa, met als eerste deel De verlaten vallei.
De vallei was inderdaad verlaten op de arenden-familie en de indiaanse stam na. Maar daar komt op de eerste pagina's direct een einde aan. De rust wordt verstoord door een clubje projectontwikkelaars die hebben ontdekt dat de bodem rijk is aan diverse grondstoffen. Met behulp van een stelletje outlaws maken ze een eerste verkenningstocht door dit onherbergzame gebied. Vervolgens spelen zich alle cliché-gebeurtenissen af die horen bij een verhaal waar indianen in voorkomen. 'Wounded Knee revisited' zullen we maar zeggen. De jonge indiaan zal zich met behulp van z'n 'broer' wreken op de boze blanke man die zijn stam dit leed heeft aangedaan. Wat dit verhaal vooral onderscheidt van de meeste indianenverhalen is dat er niet alleen gedood wordt met pistool en pijl en boog, maar ook met de snavel en arendsklauwen zodat er in ieder geval genoeg te gruwelen valt bij akelige verminkingen zoals uitgepikte oogballen en diepe bloederige vleeswonden.
Sokal kennen we vooral van de tragikomische detectivestrip met antiheld Inspecteur Canardo in de hoofdrol. Minder bekend is dat hij zich de afgelopen twintig jaar vooral toelegde op videogames. Dat merk je ook aan Kraa. Het boek ademt dezelfde sfeer als zijn games Amerzone en Syberia, en ook de gelaatstrekken van de personages zijn direct herkenbaar. Maar wellicht juist omdat het geen interactief adventure-spel betreft ontbreekt er spanning. Ook de grotendeels sombere en eentonige decors - hoewel mooi uitgevoerd - dragen niet bij tot het leesplezier. Daar komt nog bij dat de interactie tussen de personages soms onlogisch is en de conversaties bevreemdend en zelfs zo nu en dan ronduit irritant. Om ongeloof, onwetendheid of desinteresse te veinzen bij strippersonages maken meerdere cartoonisten gebruik van een lege tekstballon waar hooguit een paar puntjes in staan. Sokal doet het om de haverklap en te pas en te onpas. Wat is er mis met duidelijke uitspraken als ‘hmpfr’ of ‘boaf’ zoals bij voorbeeld Guust Flater ze ten beste gaf?
Dit eerste deel van Kraa is vooral een vingeroefening voor Sokal om een serieuze strip te maken. Hopelijk is het tweede deel, De schaduw van de arend, van hoger niveau.