Uw recensent heeft een grote fout gemaakt, door meteen toen hij dit boek ontving, het open te slaan en te gaan lezen. Mijn eerste indruk was daarom dat ik te maken had met een bundel van een aantal oude korte verhalen die Cosey (pseudoniem van Bernard Cosandai) ooit ergens anders had gepubliceerd, waarschijnlijk onder de tijdsdruk van een deadline die voor hem te scherp was. Keer op keer viel het mij namelijk op dat de basisideeën van de scenario's best origineel waren, zoals in het eerste verhaal, de liefdesaffaire tussen de twee bejaarden die elkaar na jaren weer tegenkomen, of zoals in het titelverhaal, een meisje dat anoniem een boek publiceert en voor J.D. Salinger wordt aangezien, maar... het plot en de paginaverdeling werden in die verhalen vervolgens telkens wel heel erg mager uitgewerkt. Ook het tekenwerk overtuigde mij niet echt. Hoewel Cosey best mooie panorama's kan tekenen, geeft hij systematisch (op de voorpagina na) al zijn personages, of ze nou lachen of huilen, of ze kind of bejaard zijn, dezelfde bedrukte gelaatstrekken mee, waar de ontilbare zwaarte van ons aardse bestaan van af lijkt te druipen. Uw recensent begon echter aan zijn gematigde oordeel te twijfelen, toen hij het juichende publiciteitsmateriaal van de uitgeverij over dit album las. Het blijkt namelijk helemaal geen bundel opvulverhalen te zijn, maar 'Een meeslepende symfonie waarin de kracht van emoties en het ritme van het hart centraal staan' en 'Een reis boordevol charme en herinneringen, waarin zonnige plaatjes en poëtische teksten de rode draad vormen'! Natuurlijk heeft ondergetekende het album toen nog een paar keer herlezen, om te zien wat hij dan toch allemaal had gemist en heeft hij, uit twijfel over zijn eigen oordeel, het zelfs nog aan anderen laten lezen. Maar. helaas, dit album kun je nauwelijks anders beschouwen dan als een boek vol gemiste kansen. Sinds de laatste herlezing (weer al die verhalen die nooit goed op gang komen, weer al die troosteloze robotgezichten), kan uw recensent de promotieteksten van Dupuis dan ook niet anders meer lezen dan als misplaatst sarcasme.