Blake en Mortimer vertegenwoordigen een tijdperk waarin de wereld pijnlijk formeel, ordentelijk en overzichtelijk is. Dit wereldbeeld wordt echter constant bedreigd door duistere machten en totalitaire regimes die chaos willen creëren. Als uitkomst hiervan wordt de wereld geconfronteerd met tal van ogenschijnlijk onverklaarbare fenomenen. Toch zijn alle fantastische verschijnselen beredeneerbaar en uitlegbaar. Het is een van de redenen waardoor in de reeks de uitvoerige kaders en de tekstballonen het beeld soms in de weg zitten. De schurken zijn bij voorkeur vertegenwoordigers van de amorele, doorgeslagen wetenschap. Mortimer daarentegen vertegenwoordigt de moralist in de wetenschap. Hij is de eeuwige positivist, de wetenschapper die de mens vooruitgang belooft. In De sarcofagen van het 6e continent is dit oerthema niet anders. Het is 1958. De Indiase keizer Asóka, die 2200 jaar geleden leefde, lijkt uit het dodenrijk opgestaan en pleit in levende lijve voor een groot en sterk India. Om India tot een grootmacht te ontwikkelen zijn bondgenoten nodig, waaronder de USSR. Daarnaast zal de keizer een ultiem wapen ontwikkelen dat het westen veel schrik zal aanjagen. Dit wapen moet getest worden op het visitekaartje van de westerse wereld: de Wereldexpositie in Brussel. Mortimer is in Brussel hoofd van de delegatie van Britse natuurkundigen die als taak heeft radiocontacten te onderhouden met een wetenschappelijk station in Halley, in het verre Antarctica (het 6e continent). Enkele kilometers naast het Britse station heeft de geheimzinnige Asóka in het diepste geheim de leiding over de Indiase basis. Hij gebruikt niemand minder dan de eeuwige opportunist Olrik om zijn plannen uit te voeren. Met een verbeterde versie van Septimus' telecephaloscoop (Het gele teken) terroriseert hij de Brusselse expositie met verwoestende stroomstoringen. Speciale aandacht gaat uit naar Mortimer die hij vele jaren eerder vervloekt heeft tijdens een dramatisch bezoek van de natuurkundige aan India. Philip Angus Mortimers huid was nog zo glad als een perzik toen hij na zijn eindexamen in Glasgow zijn ouders in de Indiase Himalaya bezocht. Onderweg ontzette hij ene Francis Percy Blake uit een hachelijke situatie. Met deze dan nog snorloze Welshmen - ook op familiebezoek - ontwikkelt Mortimer al snel een onverbrekelijke vriendschapsband. Brits-Indië is bij hun bezoek een land vol tegenstellingen. De onafhankelijkheidsbeweging is in volle gang en animositeit alom aanwezig. In die raciale gespannen wereld wordt Mortimer uitgerekend verliefd op prinses Gita, dochter van Asóka. De verliefdheid is wederzijds en oprecht maar tot mislukken gedoemd. Voor Mortimer senior is de omgang reden genoeg om zijn zoon subiet naar Engeland terug te sturen. Bij zijn vertrek krijgt de rossige jongeling van Asóka te horen dat Gita zelfmoord pleegde van ellende, omdat ze Mortimer met een Brits meisje op een galafeest zag en hem verdacht van onoprechtheid. Mortimer wordt voor de dood verantwoordelijk gesteld en voor eeuwig vervloekt. Hij keert in een shock terug naar Engeland. Binnen dit scenario van Yves Sente worden op knappe wijze heden en toekomst verweven en spelen meerdere thema's en plotlijnen door elkaar heen. Hierdoor is dit album een van de meest gelaagde delen in de reeks. Er is de spanning van de Koude Oorlog, de naderende Afrikaanse dekolonisatie en tal van verwijzingen naar onze tijd die bol staat van de strijd tussen het westen en islamitische extremisten. Sente's terroristen zijn Indiërs maar de overeenkomsten zijn frappant. Opmerkelijk is natuurlijk de uitvoerige flashback naar de jeugd van Blake en Mortimer en het persoonlijk drama van de laatste. Hierdoor krijgen de mannen met de stiff upper lip meer dimensie dan ooit tevoren. Mortimer blijkt een getormenteerd man, nog steeds overladen door de vraag of hij schuldig is aan de dood van zijn jeugdliefde. André Juillard geeft op knappe wijze invulling aan dit scenario. De man met het veelzijdig oeuvre lijkt nu volledig grip te hebben op materie. Het begint al met zijn overtuigende cover die rechtstreeks uit het archief van Edgar P. Jacobs lijkt te komen. Zijn zeer verzorgde manier van tekenen heeft weliswaar enige steriele trekjes maar overtuigt merendeels. De documentatie is weer zeer zorgvuldig: van de Britse residenties in India tot de paviljoens bij de wereldexposities toe. Dat geldt evenzeer voor het zeer verzorgde kleurgebruik. Herlezen voordat deel 2 ter hand genomen kan worden, is een must. Jacobs zou tevreden zijn met deze opvolgers.