De middeleeuwse Katharen of Albigenzen in Zuid Frankrijk zagen zich als zuivere christenen, waarbij de verering van Jezus de centrale plaats innam en het Oude Testament werd afgewezen. Deze stroming binnen het christendom werd gezien als ketters en hierdoor meedogenloos vervolgd door de rooms-katholieke kerk en de Franse koningen. Na opeenvolgende bloedbaden, die culmineerde in de vernietiging in 1244 van het laatste Kathaarse bolwerk Montségur in de Pyreneeën, gingen de Katharen ondergronds.
In die clandestiene periode speelt Ik ben een Kathaar. Het is het verhaal van Guilhem Roché die aan een ernstige vorm van geheugenverlies lijdt. Hij leeft een sober bestaan in het bos bij een kruidendokter en blijkt over bovennatuurlijke gaven te beschikken. Fanatieke ketterbestrijders proberen via hem Simon Azalaïs, een voorvluchtige leider van de Katharen, te achterhalen.
Pierre Makyo, die vijfentwintig jaar geleden debuteerde met Grimlein Lederwant, heeft een gedegen verhaal neergezet. Hij is zeker niet de eerste scenarist die gefascineerd is door het katharisme. Ik ben een Kathaar is echter vooral een persoonlijke geschiedenis geworden waarin een verdoolde geest moet uitvinden wat waar is in zijn leven en wat niet. Naast alle ervaring die Makyo meebrengt staat de jonge Alessandro Calore voor de taak om het verhaal vorm te geven. Calore is geen groots tekenaar maar benut zijn talent door juist gekozen sobere middeleeuwse decors met voldoende afwisseling van de pagina´s. Minpuntje zijn de vlakke weergaves van gezichten van personages.