Wals met Bashir is de titel van een Israëlische tekenfilm en een stripboek. Beide zijn in het najaar van 2009 in het Nederlands verschenen. De auteurs van het boek zijn Ari Folman en David Polonsky. Eerstgenoemde is een uit Tel Aviv afkomstige cineast. Polonsky illustreert kinderboeken en geeft les aan een Israëlische kunstacademie.
Het verhaal van tekenfilm en stripalbum zijn nagenoeg identiek; Folman was actief betrokken bij de oorlog in Libanon, maar herinnert zich nagenoeg niets. Wat hem het meest dwars zit is dat hij niet weet wat hij heeft gedaan op de avond van 16 september 1982, toen een falangistische militie twee vluchtelingenkampen binnendrong en honderden, mogelijk duizenden Palestijnen vermoordde. Door met vrienden uit die tijd te praten hoopt hij zijn geheugen weer terug te krijgen. Met succes. Naarmate het verhaal zich ontvouwt krijgt Folman een steeds beter beeld van zijn rol in een even gruwelijke als traumatische avond.
Het omslag van het stripalbum is opgesierd met een aantal recensies waarvan er drie een vergelijking met Maus maken. Dat is niet geheel onterecht; beide verhalen laten op meeslepende wijze zien hoe oorlogsgruwelen jaren nadreunen en betrokkenen de rest van hun levensdagen achtervolgen. Toch zijn er meer verschillen dan overeenkomsten: Wals met Bashir is realistisch getekend, in kleur - hier en daar zelfs met foto’s, met betrekkelijk grote platen. Het wordt verteld vanuit het perspectief van de agressor en niet vanuit het slachtoffer.
Eerst was er de tekenfilm, toen kwam het boek. Doorgaans is dat geen geslaagde volgorde. Polonsky nam echter een jaar de tijd voor de bewerking. In het boek staat een interview waarin hij zegt: 'Drie of vier sequenties moesten helemaal omgegooid worden en één is er geschrapt. De reden was dat ze te veel steunden op de muziek en het geluid.' Verder bleek het lastig om op een natuurlijke manier van verteller te wisselen en pagina-eindes op de juiste plekken in het verhaal te lassen.
De film is al uitstekend met intrigerend tekenwerk, een sterke boodschap en passende muziek. Het enige wat erin stoort zijn de houterige bewegingen van hoofdfiguren die de indruk wekken dat het allemaal niet te duur mocht worden. Het sterke verhaal en het krachtige artwork blijven overeind in het album, de houterige bewegingen zijn verdwenen, met als gevolg dat het boek eigenlijk beter is dan de film - nota bene een pers- en publiekslieveling op het filmfestival in Cannes. Beide zijn belangwekkende en fraai vormgegeven verschijningen. Mis ze niet!